روایت‌هائی از زندان

ﺣکﺎ � ﺖ داد ﺗﺎ ﻣﺮگ را ﮔﻮشﮐﺮﮐﻨﺪ � آن ﮐﻪ آواز ! ٣٥ � ی ﮐﻪ از ﻨﺠﺮە را بﺨﻮن! و ﻣﻦ بﺎ ﺻﺪای � ﮐﺮد: ﻣﻨﺼﻮرە ... دو ﭘﻨﺠﺮە، دو � ﺟﺎن ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ آن � ﻨﺪ � ﻗﺪر ﺑﺮای اﯾﻦ زﻧﺎن ﺟﻮان در ﺧﻮاﻧﺪم ﺗﺎ ﮐﻪ � زﻧﺪاﻧبﺎن از راە ﭽﻪ � ﺪ و در � رﺳ � ی ﺳﻠﻮل ﻣﺎ را بﺎز ﮐﺮد و ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ ﻣﻦ بﺎ ﻋبﺎرت ﻣﻌﺮوف و ﻣﻌﻤﻮل » ش ؟ � ﮐ � ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧ « ﺎن � پﺎ � ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را اﻋﻼم ﮐﺮد! � ﻢ � ﺷﯿﻮا ﻧﻈﺮآﻫﺎری از آن روزﻫﺎ ﺑﺮا ﺪ: �� ﮔ » ت ﺳﻠﻮﻟﻢ آوازﻫﺎی ﺷﻤﺎ را وﻗی � ﮐﻨﺎرﺳﻠﻮل ﺷﻤﺎ ﺑﻮد بﺎ ذوقﮔﻮش اﻫﻞ ﺧﻮاﻧﺪن �� ﮐﺮدم . اﻣﺎ ﺧﻮدم ﺧ � ﻧﺒﻮدم و ﺗﻮی اﻧﻔﺮادی ﻫﻢ بﺎ ﺧﻮدم زﻣﺰﻣﻪ ﻧ ﮐﺮدم، � ﻓﻘﻂﮔﻮش ﮐﺮدم. ت ﻫﻤﻪ اﻣﺎ وﻗی ﺪ و ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و � ی ﺷﻤﺎﻫﺎ رﻓﺘ ﻢ، ﻫﺮ � ﺑهﺎرە ﻣﻮﻧﺪە ﺑﻮد وز ر ﭽﻪ � ﮐﻨﺎر در ی ﺳﻠﻮل ﻫﺎﻣﻮن » دو ﭘﻨﺠﺮە « � را ﺑﺮای ﻫﻢ ﻢ: � ﺧﻮاﻧﺪ گ � ﮏ دﯾﻮار ﺳﻨ � ﺗﻮی ی ن � دو ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺮە اﺳ دو ﺗﺎ ﺧﺴﺘﻪ دو ﺗﺎ ﺗﻨهﺎ �� �� ﺷﻮن ﺗﻮ ﺷﻮن ﻣﻦ..... ﻢ ﺗﻮی راﻫﺮوی ﺳﻪ، ﻣ � بﻌﺪﮐﻪ رﻓﺘ ﻦ ﺳﻠﻮل ۳۲ ﺑﻮدم، ﺑهﺎرە ﺳﻠﻮل ۳۳ ، ﮐﻪ ﺳﺎل � و ﺳﺎرا ) زﻫﺮا( ﺑهﺮا ۱۳۸۹ اﻋﺪام ﺷﺪ ﺳﻠﻮل ۳۱ ﺑﻮد، ﺻﺪای � ﻫﺎ � داﺷﺖ. ﻋ گ � ﻗﺸﻨ �� ﺧ � ﭽﻪ آوازﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ � آﻣﺪ دم در � ﻖ بﻪ ﺧﻮاﻧﺪن �� ﺸ � ﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﺮا ﻫﻢ � ا � �� ﮐﺮد. ﻣﻦ ا » ﺎر رﻓﯿﻖ � ﻃﺎﻗﺖ ﺑ « � را ﺧﻮاﻧﺪم . ... ﺎر رﻓﯿﻖ � ﻃﺎﻗﺖ ﺑ ﺎ ﺗﻮ � دﻧ ﻣﺸﺖ ﻣﺎﺳﺖ ﺎر رﻓﯿﻖ � ﻃﺎﻗﺖ ﺑ ﺸﺖ ﻣﺎﺳﺖ... � ﺪ � ﺧﻮرﺷ � ﺖ ﺑهﺎرە ﮐﻪ �� ﻧ ﺷﺪ » اوﻣﺪ زﻣﺴﺘﻮن � « � را ﺧﻮاﻧﺪ: اوﻣﺪ زﻣﺴﺘﻮن �