توهم نژاد

یدار ﺮدە ﺑ در ﺧﺎورﻣ � ﺎﻧﻪ ﺲ از ﻗﺮن ﻫﺠﺪﻫﻢ � ۲۲۷ و ﻣﻐﺮب و ﻣﺪاﺧﻠﻪ � ﺎ در ﻣ � ﺶ ﻧﻔﻮذ ارو � بﺎ اﻓﺰا ن بﻪ ی ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻋﺜﻤﺎی � ف ﻗﺎﭼﺎق ﺑﺮدگﺎن ﺳ ت ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺳﺎﺧن ﺎە ی ﻫﺎ و بﺎزا � ﭘﻮﺳﺖ، اﯾﻦ ﻣﺴ رﻫﺎ از اﯾﻦ بﺎزارﻫﺎ �� . ﺎﻓﺘﻨﺪ � ﺪی � ﺖ ﺟﺪ � ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﻧﺪاﺷتﻨﺪ اﻫﻤ ﺰ ﻋﻤﺪە � ن ﻗﺮار داﺷﺖ. ﻃﺮابﻠﺲ و ﺑﻨﻐﺎزی بﻪ ﻣﺮا ب ﮐﻨﻮی در ﻟﯿی ی ﺗﺠﺎرت ن ی ﻪ ﺗﺄﻣن �� ﺠ � ت ﻧ ﺎ ﺣی � ﻞ ﺷﺪﻧﺪ. ﺗﺎﺟﺮان ﺑﺮدە، ﺑﺮدگﺎن را از ﭼﺎد � ﺑﺮدە ﺗبﺪ � ﺎﻟﺖ � ﮐﺮدﻧﺪ و آﻧﺎن را بﻪ ا ﻫﺎی ا � ن ی ﻋﺜﻤﺎی ﺎی � ی و آﺳ ﺎی � رو ﻓ ﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ت ی ، ﺳﺨی اﯾﻦ ﺑﺮدگﺎن اﻏﻠﺐ در ﻃﻮل ﺳﻔﺮ ازﮐﺸﻮر ﺧﻮد بﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧهﺎی � ف ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻓﺮاوای ﺪ پﺎﺷﺎ، در ﻧﺎﻣﻪ � ف رﺷ � ﺮ اﻋﻈﻢ، ﻣﺼﻄ � ﺷﺪﻧﺪ. وز ای ب � ﮐﻪ در ﻧﻮاﻣ ۱۸۴۹ ﻃﺮابﻠﺲ ارﺳﺎل ﮐﺮدە اﺳﺖ بﻪ ﻣﺮگ ﻫﺰار و � بﻪ وا ﺷﺸﺼﺪ ﺑﺮدە ﺎە � ی ﺳ در گ � ﺸﻨ � ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺮ اﺛﺮ ی ﺑﻮرﻧﻮ بﻪ ﻓ � ﻣﺴ ﺰّان در � ب اﺷﺎرە ﺟﻨﻮب ﻟﯿی ﮐﻨﺪ: » ﻌﺖ ﻣﻘﺪس ﻣﺎ ﺑﺮدە � ش ﻫﺮﭼﻨﺪ داری ر ا ﻣﺠﺎز ﺷﻤﺮدە اﺳﺖ اﻣﺎ ﻻزﻣﻪ ی آن رﻓﺘﺎر پﺪراﻧﻪ بﺎ ﺑﺮدگﺎن اﺳﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ ی ﻧﺪ، ﻟﻌﻨﺖ ﺧﻮاﻫﺪﮐﺮد. � ﺶ بﮕ � ف را ﮐﻪ رﻓﺘﺎری ﻣﻐﺎﯾﺮ بﺎ آن در ﭘ ﮐﺴﺎی « او دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﺑﺮدە � بﻪ وا ﺎر ر � ﻓﺮوﺷﺎن ﺧﻄﺎ ﻪ ﮐﻨﺪ و ﻣﺎﻧﻊ از � ا ﺗنﺒ ﺗﮑﺮار ﺷﻮد. بﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل، ازﮔﺰارش �� ف ﻓﺠﺎ ی ﭼﻨن ﺎ د � ﺘﺎﻧ �� ﻫﺎی ﮐنﺴﻮﻟگﺮی ﺑ ر � ن ﺑﺮ ی اواﺧﺮ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﭼﻨن ﺪ ﮐﻪ ﺗﺠﺎرت ﺑﺮدە و ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺑﺮدگﺎن � آ ﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. در ﺳﺎل � ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻧ ۱۹۱۲ ی ﺗﺮکﮐﻪ در ﻃﺮابﻠﺲ ﻣﺸﻐﻮل � ، اﻓ ی ﺎی � ﺟﻨﮓ بﺎ اﯾﺘﺎﻟ ﺎدداﺷﺖ � ﻫﺎ ﺑﻮد، در ﻫﺎی ﺧﻮد � : ﺴﺪ �� ﻧ ﮋە � و � � ﻠ � ا ﺑﺮای � ﻒ ﺳﻨﻮ � ش ای از ﺟﺎﻧﺐ اﺣﻤﺪ ی درراە اﺳﺖ: � ﮐﺒ � ﺎی ﺳﻨﻮ � ﻢ ﻫﺪا � ی و ﺗﻘﺪ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪﮔﻮی ﺎە � دو زن ﺳ ﺎ! بﺎ اﯾﻦ زﻧﺎن � ی ە . ﺧﺪا � ﭘﻮﺳﺖ، ﻋﺎج و ﻏ ﺎە � ﺳ ﭘﻮﺳﺖ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ او اﺳﻠﺤﻪ ب ک � ی ﺧﻮدش را ﻫﻢﮐﻪ ﺗ � ﻢ � ﮐﺮدە اﺳﺖ ﺑﺮا ﻓﺮﺳﺘﺪ.