توهم نژاد

» ﺳﻔ � ﺪﭘﻮﺳﺖ « را � ﮏ ﻧﻤﺎ � ﻧﺎﻣﻪﺶ � ﻧ � ﺲ در ﺳﺎل ۱۶۱۳ ابﺪاعﮐﺮد ! » ﺐ � ﻧﺠ زادە ب ی ﻣﻐﺮی « در اﺗﻠﻠﻮ ﺶ از � ی ، ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘ � ی ﺷﮑﺴﭙ ﺪﻟﺘﻮن بﻪ روی ﺻﺤﻨﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. درک و ﻓهﻢ آدم � ﺶ ﻣ � ﻧﻤﺎ ﻫﺎ از ﻣ ی ﺴﺌﻠﻪ ﻧ ﮋاد ﻗﺎبﻞ دﺳﺖ کﺎری ﺑﻮد: در ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻞ دوران ﻣﺪرن، ﻣﻤﮑﻦ � ﻫﺎی اوا ﺖ � اﺳﺖ ﺷﺨﺼ گﺎﻧﻪ � ﻫﺎی ﻣﺮﻣﻮز و ﺑ » ی ە � ﺗ رﻧﮓ « ، » ﻪ � ﭼﺮدە ﺳ « ، » ﮔﻨﺪم ﮔﻮن « ، بﺎ رﻧﮓ ﭘﻮﺳﺖ » ای ﻗهﻮە « ﺎ � » ﺎە � ﺳ « ﻒ � ﻒ ﺷﻮﻧﺪ. ﺗﻮﺻ � ﺗﻮﺻ » � ﮕﺮی � د « ی ﻘﺎی �� بﻪ آﻓ � گﺎﻧﻪ ﻣﻨﺤ � ﻣﺮﻣﻮز و ﺑ ﻪ ا � ﺴﺖ بﻠ � ﻫﺎ ﻧ ی ﺎی � ﯾﺘﺎﻟ ﻫﺎ، ی ﺎی � اﺳپﺎﻧ ﻫﺎ، ﻋﺮب ﻫﺎ، ﻫﻨﺪی ت اﯾﺮﻟﻨﺪی ﻫﺎ و ﺣی � ﺮ � ﻫﺎ را ﻫﻢ در ی د. ﮔ � ﺶ � ﻧﻤﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﮕﺮی در ﺗﻘﺎبﻞ بﺎ � د � ﺪﻟﺘﻮن ﺑﺮ ادﻏﺎم ﺷﺪن ﻗﻄﺐ ﻧﮋادی � ی ﻣ ﺎە � ﺳ � ت دﻻﻟﺖ ﭘﻮﺳی ت اﺳﺖ ﺪﭘﻮﺳی � ﮐﻨﺪ ﮐﻪ آن ﺳﻔ – اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮔﺮوە ی و ﺗﺤﻮل � ی بﻪ ﮐﺪام ﻗﻄﺐ ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ اﻏﻠﺐ دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻐﯿ ﻫﺎی ﺑﻮدە اﺳﺖ. » بﺎﻧﻮیﮔﻨﺪم ﮔﻮن « ﻏﺰل ﺪ. در ﻏﺰل � ی ی را در ﻧﻈﺮ بﮕ � ﻫﺎی ﺷﮑﺴﭙ ۱۳۰ ، � ن ش ی � ارآﻣ � او از ﻧگﺎر ا ﺪ، بﺎ آن �� ﮔ » ﺳیﻨﻪ ﻫﺎی ﻗهﻮە ای رﻧﮕﺶ « ؛ در ﻏﺰل ۱۲ ، از » ن ی ﺟﻌﺪ ﻣﺸﮑن ﻣﻮی « � اش ﺪ؛ و در ﻏﺰل �� ﮔ ۱۲۷ � ﺴﺪ �� ﻧ ﮐﻪ » � ش � ﺑﺮ روی � ﺎ � ﺗﺎرﻫﺎی ﺳ ﺪ. � رو « ﻫﻤﺎن � ﻃﻮر ﮐﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎ � ﺪە � ﻓهﻤ ﻢ د � ﺷﻮد، و ﺗﻌﻠ خ � ت را ﻣنﺴ ی ﺳﻨی � ادە ﺷﺪە اﺳﺖ، ﺷﮑﺴﭙ � ن ﮐﻪ ت ارک ﺑﻮدﻧﺪ، ﺷﺎﻋﺮای � ن ﻫﻤﭽﻮن ﭘ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﺎل بﺎرزش ﺷﺎﻋﺮای ی زﻧﺎﻧﻪ را ﺑﺮﺣﺴﺐ روﺷﻦ و ﺑﻮر ﺑﻮدن بﻪ ﻗﺎﻟﺐکﻠﻤﺎت و ﻣﻔهﻮم بﺎی � ز ﻫﺎ در � ﻞ ﺻﻮرت � ی ی از اﯾﻦ ﻗﺒ � خ ﺷﺪن بﺎ ﺗﻌﺎﺑ � ش از اﯾﻦ ﻣنﺴ � آوردﻧﺪ. بﺨ � ﺎە � ی دﮐﻪ رﻧﮓ ﺳ � ﮔ » ن وارث ﺗﺎج ی اوﻟن ی بﺎی � و ﺗﺨﺖ ز « ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؛ اﯾﻦ ان او را در ﻣﻮرد آن � ﻣﻌﺎ � ﻧﮋادی � ض ت اﺷﺎرات ﺿﻤی ی ، وﻗی � ادﻋﺎی ﺷﮑﺴﭙ ت بﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ. بﻪ اﯾﻦ � ت � ﺎر ﻣ � ﺴ � ﺴﺎ ﮐﻪ � ﻢ، ﭼﻪ � ی کﻠﻤﻪ در ﻧﻈﺮ بﮕ � ، ﺐ � ﺗﺮﺗ ﺗﻮان ﺗﺼﻮرﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﭘﺮدازی او در ﻏﺰل ۱۳۲ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازە ﺎدی اﺳﺖ، آن � ﺑن � ﺟﺎ ﮐﻪ ﺪ: �� ﮔ » ب � ز ﺎە اﺳﺖ / و آن � ی ، ﺧﻮد، ﺳ ﺎی ی ﻫﺎی ﻫﻤﻪ بﺪﻧﺎم اﻧﺪ ﮐﻪ رﻧﮓ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﻮ را ﻧﺪارﻧﺪ. « ی � ﺎنِ ﻧﮋادﮔﺮای ﺷﮑﺴﭙ � ز