عالمی دیگر بباید ساخت

� ﻋﺎﻟ د � ﮕﺮ ﺑبﺎ � ﺪ ﺳﺎﺧﺖ ١٩٠ ب � ﺪﺧﺎﻃﺮە � ف ﺗﺠﺪ � ﻪ ﻟﻄﻒ ﻫ ﺎرە بﺎ ﺟﺎن � ﺗﻮان دو ﻪ � ﻣﺎ ی ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ اﯾﻦ ﺎت ارﺗبﺎط ﺑﺮﻗﺮارﮐﺮد. ��� ﺗﺠ ب ﻣﺎ ی � ﺖ ﻣﺠﺎزی ﺣﺮف � وﻗﻔﻪ از واﻗﻌ ﮏ � ت وﻧ �� ﻞ اﻟ � ﻢ. اﻣﺎ بﻪ وﺳﺎ � زﻧ ﻦ دﺳﺘگﺎە � ت ﻢ. ﺑه � ﺎج ﻧﺪار � اﺣﺘ ﻢ. � ﻣﺎن دار � � ﺖ ﻣﺠﺎزی را در � ﻫﺎی واﻗﻌ � ﻢ � ﺗﻮاﻧ - ن ﺣﺎﻻ ی ﻫﻤن - ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﺧﻮد را ﻦ و � ت ﻢ و بﻪ ﺑه � ﺑبﻨﺪ � ﺴ � بﺨﺶ ﻦ بﺨﺶ �� ﻦ و ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪﺗ �� ﺗ ﻫﺎیﮔﺬﺷﺘﻪ ی ﺧﻮد ﺳﻔﺮ ﻢ. � ﮐﻨ � ﻢ ﭼﻮن ﻓﮑﺮ � ﻞ دار � ﻣﺎ بﻪ ﺳﻔﺮﮐﺮدن ﺗﻤﺎ ﮏ ﺻ � ﺖ � ﻢ ﮐﻪ واﻗﻌ � ﮐﻨ ﺤﻨﻪ ت ﻧﺎراﺣﺖ ت اﺳﺖ. وﻗی � آن ﺑه � ن ﺮ ذﻫی �� از ﺗﺼ � ﻢ ﮐﻪ ﻧ � ا ﻢ ﺟ � ﺗﻮاﻧ ی ﺎی ﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ ﻃﺮزکﺎر ذﻫﻦ � ﺑﺮو ن ی � ﺸﻪ ﭼ � ﻢ. ﻫﻤ � ﮐﻨ � ﻣﺎن را ﺑﺮر ﮕﺮی � د ﻫﺴﺖ ﮐﻪ آن ﻣﻨﻈﺮە ی ە � بﺎی ﻣﻘﺼﺪ را ﺗ � ی ز � وﺗﺎر ن ی آﻧﻘ ی � ﮐﻨﺪ، ﭼ ﺪر � ﺪە و بﻐﺮﻧﺞ ﮐﻪ ﺳبﺐ � ﭽ � ﭘ ﻢ ﭼﺮا ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮکﮐﺮدە � ب ﺎد ﺑ � ﺷﻮد از ﻢ. � ا ن ی ﺟﺰ ی � اﯾﻦ ﭼ » ﺧﻮدﻣﺎن « ﻢ � ب ﺴﺖ. ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ از ﻣﻘﺼﺪ ﻟﺬت ﺑ � ﻧ ﭼﺎرە ن ﻫﻤﺮاە ی � ﻢ ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎن را ﻧ � ای ﻧﺪار ن ب ﻌی � . ﻢ � ب ﻣﺎن ﺑ ﺪ ﺎ � ن ﻞ ذﻫی � ﻨﺪ � از بﺎرو � اﻧﺒﻮ ی ﮐﻪ ن ﻫﺎی ی � ﻢ، ﻫﻤﺎن ﭼ � ﻣﺎن را ﻫﻤﺮاە داﺷﺘﻪ بﺎﺷ روزﻣﺮە گ � زﻧﺪ � ی ﻣﺎ را اﯾﻨﻘﺪر دﺷﻮار ﮐﻨﺪ: آن ﻫﻤﻪ اﺿﻄﺮاب، اﻧﺪوە، ﺪی. � و ﻧﺎاﻣ � � ، اﺣﺴﺎسﮔﻨﺎە، زودرﻧ � درگ � � ﻘﻪ ﺳﻔﺮی را در ذﻫﻦ ﻣﺠﺴﻢ � ت ﺑﺮای ﭼﻨﺪ دﻗ اﻣﺎ وﻗی ب ی از � ﻢ ﺧ � ﮐﻨ اﯾﻦ ن ﻧ ﻞ ذﻫی � ﻨﺪ � بﺎرو � ﺎل ﺧﻮد � ﺴﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، در ﺧ � ﻢ از ﻣﻨﺎﻇ � ﺗﻮاﻧ � ﺮ پﺎ ب وی ﺪە � ﭘﻮﺷ � ﺎ ﺑﺮ ﻓﺮازﮐﻮ � ﻦ � ت در ﻣﻌبﺪی زر ﻢ. اﻣﺎ وﻗی � ب ﺶ ﻟﺬت ﺑ � آﻻ ﺴﺘﺎدە � از درﺧﺘﺎن کﺎج ا � ن اﺟﺎزە ﻧ ﻞ ذﻫی � ﻨﺪ � ﻢ، اﯾﻦ بﺎرو � ا دﻫﺪ ﮐ ﻪ از ﻣﻨﻈﺮە ﻢ. � ب ﻫﺎ ﻟﺬت ﺑ ف ی ﻏﻢ ی � ﻃُﺮﻓﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ بﺎ ﭼ ن ﺣﺎل ﺧﻨﺪە ی ن و در ﻋن ی � اﻧﮕ دار ﻣﻮاﺟﻪ ﻢ � ا : آن � ف ﺟﺴﻤﺎی � ت ﮐﻪ ﺑﺮای ﺳﻔﺮ ﻫﻤﻪ زﺣﻤی ﻣﺎ را بﻪ ﺟﻮﻫﺮە � ض ورﺗﺎ � ﻢ � ﮐﺸ ی ﻣﻄﻠﻮب ﮏ � ﻣﺎن ﻧﺰد � ﺗﺮ ﻧ � ﻢ ﮐﻪ � ﺎدآوری ﮐﻨ � ﺪ بﻪ ﺧﻮد � ﮐﻨﺪ. بﺎ ﺗﻮان ﺎرە � بﺎ ﻓﮑﺮﮐﺮدن در � ﻓﺎ � ﻦ ﺟﻨبﻪ � ت ی از ﺑه ی ﻫﺮ ﺟﺎی ﻫﺎی آن ﻟ ﺬت ﺑﺮد.