ما و کرونا

ﻣﺎ وﮐﺮوﻧﺎ؛ ﺻﻌﺐ روز ،ی ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐکﺎر ،ی � ﭘ � ﺸﺎن � ﻋﺎﻟ ٥٢ درکﻼس � ت ﻧ ن ، وﻗی ﺎن ﭼﯿی � ﻫﺎی ز ب را بﻌﺪ از ب ن ادی ت ﮏ ﻣن � ﺴﺘﻢ � ﺗﻮا ﺎرﻫﺎ ﺧﻮاﻧﺪن از ﺑﺮﮐﻨﻢ، ﻣﻌﻠﻢ � ام دﺳﺘﻮر ﻢ بﻠﻨﺪ ﺷﻮم و ﺟﻠﻮی � داد ﮐﻪ از ﺟﺎ ﻫﻤﻪ � ی کﻼس از ﻣﻦ ﺪ: � ﭘﺮﺳ » ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر ﻓﺮاﻣﻮﺷکﺎری؟ « اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮە � پ دن، ﺧﺎ � ﺎد ﺳ � ی بﻪ ﺗﻮاﻧﺎی � ﻫﺎ در آن ﻨﺪ و � رو ﺧﺎﻃﺮە ﻫﺎ، ﻣﯿﻮە � ی اﯾﻦ ﺧﺎ پ دن، � ی بﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳ اﻧﺪ. ﺣﺎﻓﻈﻪ و ﺗﻮاﻧﺎی ف ﻻزﻣﻪ ی ﺎﻫﺎن؛ اوﻟن � ﺴﺎن اﺳﺖ بﺎ ﺣﯿﻮاﻧﺎت وﮔ � ﺎدﯾﻦ ا � ﺗﻔﺎوت ﺑن ی رﺷﺪ و ی غ ﻣﺎﺳﺖ. بﺎرﻫﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻮاﻧﺎی � بﻠ ی ت از ﺗﻮاﻧﺎی ﻣﺎ ﺣی ﺪن ﻣﻬﻢ � ﺪن و ﻧﻔﺲﮐﺸ � ﺧﻮردن، ﻟبﺎس ﭘﻮﺷ ت ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺗﺮ اﺳﺖ. وﻗی ﻣﺎن � را از دﺳﺖ � ﺎد � ﻢ، از � دﻫ ﺎ ﻣﺰارع را � ﻢ � ﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻏﺬا بﺨﻮر �� ﺑ ﻢ. ﺻﺒﺢ � ﺷﺨﻢ ﺑﺰﻧ � ﺪار � ﻫﺎ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑ ﺎد ﺑﺮدە � ﻢ، از �� ﺷ ﻢ � ا ﮐﻪ ﻟبﺎس ﻫﺎی � ﻢ. بﺪون ﺣﺎﻓﻈﻪ، بﺎور � ﻣﺎن را ﮐﺠﺎ ﮔﺬاﺷت ﮐﻨ پ � ﻢ ﮐﻪ اﻣ � اﺗﻮر ت ﮐﻪ ﻟبﺎس ﺑﺮ ﺗﻦ دارد. ت ی دارد ﺗﺎ وﻗی � و ﺷکﻞ ﺑﻬ � ، ت ﻟﺨﺖ اﺳﺖ وﻗی ﺎرە � ﭼﺮا اﻣﺮوز در � ف ﻫﺎ ﺣﺮف ی � ی اﯾﻦ ﭼ زﻧﻢ؟ بﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ » � ﺪ ﮐﻮو ۱۹ « ــ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺸﺪە اﺳﺖ؛ ﻫﻨﻮز � ﺖ �� ت ﻣﺪﯾ ن ــ بﻪ درﺳی و ﺟﻬﺎی � ی ﻣ ﺧﺎﻧﻮادە ﻤﺎری پﺎرە � ﻞ ﻋﻮاﻗﺐ اﯾﻦ ﺑ � ﻫﺎ بﻪ دﻟ پﺎرە ﺎدﻫﺎی دل �� اﻧﺪ و ﻓ ﺧﺮاش ود � ن ﺣﺎﻻ ی ﮕﺮ بﻠﻨﺪ اﺳﺖ. بﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ، ﻫﻤن � ب ، ووﻫﺎن و ﻧﻘﺎط د از ﻫﻮی » ی وزی � ﭘ « � دادە � از ﻫﺮ ﻃﺮف ﺷﻮد. ﻫﻤﻪ اش بﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﮐﻪ ﻓﻘﻂ � بﻪ آﻣﺎر ارﺟﺎع دﻫﻨﺪ. ﻫﻨﻮز ﺟﻨﺎزە ﺸﺪە و ﻣﺮدم ﻫﻨﻮز ﻋﺰادارﻧﺪ. بﺎ اﯾﻦ � د � ﻫﺎ ودﻫﺎی � ، ﺣﺎل ن آﻣﺎدە ﻗﻬﺮﻣﺎی دادن � ی اﻧﺪ و ﻣﺮدم آﻣﺎدە ﮐﻪ ﺟﺎر ﺑﺰﻧﻨﺪ: » اوە، ﭼﻪ !� ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ و ﻋﺎ « ﺪ � ﻤﺎریﮐﻮو � از روزیﮐﻪ ﺑ ۱۹ � ن ﺣﺎﻻ، ﻧ ی ﻣﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤن گ � وارد زﻧﺪ ﻢ � داﻧ ﻤﺎری از دﺳﺖ دادﻧﺪ؛ ﭼﻨﺪ � ﻞ اﯾﻦ ﺑ � ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺟﺎن ﺧﻮد را بﻪ دﻟ � ﻘﺎ � دﻗ ﻤﺎرﺳﺘﺎن � ﻧﻔﺮ در ﺑ ﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﻫﯿﭻ � ی ون از ﺑ � پ دﻧﺪ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑ � ﻫﺎ ﺟﺎن ﺳ ﻢ و ﺳﺆال � ﻢ ﺗﺎ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﻨ � ت ﻧﺪاﺷت ﻓﺮﺻی ﻢ. بﺪﺗ � پ ﺳ � ﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑ ﺮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎ و ﺗﺤﻘﯿﻖ � ﻫﺎ ﻣﺸﻤﻮل ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ﺪ و ﺷﻮﻧ