ما و کرونا

ﻣﺎ وﮐﺮوﻧﺎ؛ ﺻﻌﺐ روز ،ی ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐکﺎر ،ی � ﭘ � ﺸﺎن � ﻋﺎﻟ ٥٦ � ن ی روح ﻫﻤﻪ از ﺑن ر � ﻋﺎدی � ی � ود. ﻫﻤﻪ ﭼ ﺷﻮد و بﺎرﻗﻪ ت ﺎی � ﻫﺎی ﺣ � ﻘﺖﮐﻪ � ﺣﻘ � ن ی ی دﻫﺪ، از ﺑن � ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻬﺎن را ﺗﻐﯿ رود. اﯾﻦ ﻃﻮری اﺳﺖ ــــﺦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ � ﮐﻪ ﺗﺎر � ﺖ ﻓﺎﺗﺤﺎن � ای از روا ﺷﻮد و ﻗﺼﻪ و �� ﻫﺎی ﺗﺨ ب ی ب ﺸﺎنﮐﻪ ی � ﻪ و اﺳﺎس � پﺎ ب اﻧﺪ. از اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ اﺳﺖﮐﻪ ی ﺖ � ﻧﻬﺎ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ � ﺎد آور � ﻢ بﻪ � ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧ ت ﻢ، ﺧﺎﻃﺮای � ﺴپﺎر � ﺎد � ﻢ و ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮدﻣﺎن را بﻪ ﺎن � ﺖ را ﺑﺮ ز � از واﻗﻌ � ﺎرﮐﻪ ک �� ﺸﺪە اﺳﺖ. ﻫ � ﮐﻪ دﺳﺘکﺎری و ﺣﺬف ﻢ، ﺟﺮﻋﻪ � ﺎور � ﺑ � ﮕﺮان � ﺎر د � ای از اﻃﻤﯿﻨﺎن و ﺷﻮاﻫﺪ را در اﺧﺘ ﻢ. ﮔﺬار � اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ بﻪ ﺧﻼق گ � ﺴﻨﺪ �� ﺎنکﻼس درس ﻧ �� ﺸﺠ � ﺧﺼﻮص ﺑﺮای ﺷﻤﺎ دا ﻣﺎ در اﯾﻦ � �� ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. ا � ی ﺣﺮﮐﺖ � کﻼس در اﯾﻦ ﻣﺴ ﻢ ﮐﻪ ز � ﮐﻨ گ � ﻧﺪ ﻢ، بﻪ ﺟﺴﺖ � ف ﮐﻨ ت ﺶ را وﻗﻒ ﻧﻮﺷن �� ﺧ ت � ﺴ � ﻢ و ﺑﺮ � ﻘﺖ ﺑﺮو � وﺟﻮی ﺣﻘ ﺧﺎﻃﺮات ت آدم ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺣی � ﺮ روزی � ﻢ. ا � ﮐﻨ گ � ﻣﺎن زﻧﺪ ی ﻣ ﻫﺎی ﺜﻞ ﻣﺎ ﺖ � ﺎ ﻫﯿﭻ ﺳﻨﺪ � ﻫﻢ ﺻﺤﺖ و اﻋﺘبﺎر و ﺧﺎﻃﺮە را از دﺳﺖ بﺪﻫﻨﺪ، آ ت ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧ � ن در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن بﺎ �� و ﺗﺎر � ﺷﺨ ﺪ؟ ی � پ دن وﺧﺎﻃﺮات ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻫﯿﭻکﺎری ﺑﺮای ﺗﻐﯿ � ﺎد ﺳ � ی بﻪ ﺮ ﺗﻮاﻧﺎی � ت ا ﺣی ﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ، دﺳﺖ � ﺎ واﻗﻌ � ﺟﻬﺎن � کﻢ ﺗﻮاﻧﺪ بﻪ ﺧﻮدﻣﺎن کﻤﮏﮐﻨﺪ ت بﺎ ﮐﻪ وﻗی » ﺣﻘﺎﯾﻖ « ﮑﺘﻪ � د ت ل � ﺷﺪە وﮐﻨ � ﺮو � ﺷﺪە رو � ﺷ ﻢ � ﻢ، بﺪاﻧ � ﻒ درون بﻪ ﻣﺎ � ف . آن ﻧﺪای ﺧﻔ ی ﺖ ﻏﻠﻂ اﺳﺖ و دروﻏن � ﮐﻪ اﯾﻦ روا ﺧﻮاﻫ ﺪ ﮔﻔﺖ: » اﯾﻦ ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ! « ﻻاﻗﻞ ﺗﺎ ﻗبﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻘﻄﻪ ی ﺎﻧﻪ � ﻤﺎری از راە ﺑﺮﺳﺪ، در ﻣ � ع ﺑ � اوج ﺷﯿ ی وزی و ﺟﺸﻦ، اﯾﻦ � ود ﭘ � ی ﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﻮﮔﻮاری � ی را ﺧﻮاﻫ ﺗﻮاﻧﺎی و زاری اﻓﺮاد، ﺧﺎﻧﻮادە ﻫﺎ و بﻪ ﻪ � ﺣﺎﺷ ﻢ. � ﺴپﺎر � ﻢ و بﻪ ﺧﺎﻃﺮ �� ﺸﻨ � راﻧﺪگﺎن را ﺧﺎﻃﺮە � ﻫﺎ ﻧ ﺎ را ﺗ � ﺗﻮاﻧﻨﺪ دﻧ � ن ب را ارزای ی دﻫﻨﺪ، اﻣﺎ بﻪ ﻣﺎ ﻗﻠی � ﻐﯿ دارﻧﺪ ت اﺳﺖ و ﻧﻪ بﺎﺳﻤﻪ �� ﮐﻪ ﺣﻘ ای. ﺪوارم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ � اﻣ ی ﺷﻤﺎ، ﻫﻤﻪ ی ﮐﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ی ﻣﺎی ﺪ � ی ﮐﻮو - ۱۹ ﻪ �� را ﺗﺠ ﮐﺮدە ﻢ، آدم � ا � ﺎد � ﻢ ﮐﻪ بﻪ �� ﺸ � ی ﻫﺎی آورﻧﺪ؛ آدم ی ﮐﻪ ازﺣﺎﻓ ﻫﺎی ﺷﺎن ﻈﻪ � ﺧﺎﻃﺮە ﺗﺮاوش ﮐﻨﺪ.