ما و کرونا

ﻣﺎ وﮐﺮوﻧﺎ؛ ﺻﻌﺐ روز ،ی ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐکﺎر ،ی � ﭘ � ﺸﺎن � ﻋﺎﻟ ٥٨ ا ﮕﺮان و � از بﺎز �� ﺪ، ﻣﺎ � رﺳ � ی وزی � ﻢ ﭘ � ﺶ ﻋﻈ � ت ﻧﻤﺎ ﺪوارم وﻗی � ﻣ از آن �� ﺎ � ؛ ﻢ � ﺎن روی ﺻﺤﻨﻪ ﻧبﺎﺷ � راو ﻫﺎ ﮐﻪ ذوق زدە اﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﺷ ای ﻪ ﺶ � از اﯾﻦ ﻧﻤﺎ از آدم �� ﺪوارم ﻣﺎ � اﻧﺪ. اﻣ ﻢ � ن بﺎﺷ ﺖ و ﻣﺤﺰوی � ﻫﺎی ﺳﺎ ﻦ ﮔﻮﺷﻪ �� ﮐﻪ در دورﺗ ی اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺴﺘﺎدە � ﺶ ا � ی ﻧﻤﺎ اﻧﺪ و در ﺳﮑ ﻮت، بﺎ ﻤﻪ � ﺴﺎط ﺧ � ن ﮐﻪ اﺷﮏ در آن ﺣﻠﻘﻪ زدە، اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎی بﺎزی ر ﺷﺐ ا ﻧگﺎە � ﺮ آن � ﮐﻨﻨﺪ. ا ﻢ ﮐﻪ � ن ﻧﺪار ﻗﺪر اﺳﺘﻌﺪاد، ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﻗﺪرت ذﻫی ﺴﻨﺪە �� ﻧ ﻢ، دﺳﺖ �� ای ﻣﺜﻞ ﻓﻨﮓ ﻓﻨﮓ ﺷ از آن �� کﻢ ی ﻧبﺎﺷ ﻫﺎی ﻢ ﮐﻪ � ﺪە � ﻓﻨﮓ ﻓﻨﮓ را ﻣﺴﺨﺮە ﮐﺮدە و بﻪ او بﺎ د � ﺪ � ی ﺗﺮد ﻧﮕﺮﻧﺪ. ب ﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ بﺎﻻﺧﺮە ی وزی ﻣﺎ را اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮد، � ود ﭘ � اوﺿﺎع آرام ﺷﺪ و از ﻫﺮ ﻃﺮف � ﺮ ﻧ � ا ﺮوس � ت ش و � ﻢ ﻣنﺸﺄ وﻋﻠﺖﮔﺴ � پ ﺳ � ﻢ بﻪ ﺻﺪای بﻠﻨﺪ ورﺳﺎ ﺑ � ﺗﻮاﻧ ﮐﺮوﻧﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد، دﺳﺖ ن ی ﻢ، ﻫﻤن � ﺮ ﻟﺐ ﻧﺠﻮا و ﻏﺮوﻟﻨﺪ ﮐﻨ � ز � کﻢ بﻪ آرا ﺸﺎﻧﻪ � ﻫﻢ ودن بﻌﺪ از اردوگﺎە � ای از وﺟﺪان و ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ. ﺷﻌﺮ � تﺲ واﻗﻌﺎ �� ﻣﺮگ آﺷ ﺎﻧﻪ � بﻪ ﻣﺮاﺗﺐ وﺣﺸ � ﺖ ﺑﻮد، اﻣﺎ کﺎر ���� ﺑ ﺗﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد تﺲ را در کﻠﻤﺎت �� آﺷ گ � ﮐﻪ بﻪ ﺳﺎد ﺎدﻫﺎی � ، در ﻣکﺎﻟﻤﺎت، در ﻣﺎن بﻪ ﺎﻧﻪ � ﻢ؛ بﻪ ﻣﺮاﺗﺐ وﺣﺸ � ﺴپﺎر � ش � ﻓﺮاﻣﻮ � ﺗﺮ و ﻫﻮﻟﻨﺎ ﺗﺮ. � ﺮ ﻧ � ا ت � ﻢ ﻣﺜﻞ دﮐ � ﺗﻮاﻧ � ﺎ ﻧ ﮓ ون � ﻟ ﺮ � اﻓﺸﺎ ﻢ، دﺳﺖ � بﺎﺷ � کﻢ آد ﺮی � ﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻓﺸﺎ � بﺎﺷ � ﺮ ﻧ � ﻫﺎ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارد. ا ﻢ بﻪ � ﺗﻮاﻧ ﺻﺪای ﻢ، دﺳﺖ � بﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧ � ﺮ ﻧ � ﻢ. ا � کﻢ ﻧﺠﻮاﮐﻨ ﻢ، � ﻢ ﻧﺠﻮاﮐﻨ � ﺗﻮاﻧ ن ﺴﺎی � ا � ﺎد � ﻢ ﮐﻪ در ﺳﮑﻮت بﻪ � بﺎﺷ ت � ﺶ و ﯾﻮرش وﮔﺴ � ﺪا � آورد. ﺣﺎﻻﮐﻪ ﭘ ش ﺪ � ﮐﻮو - ۱۹ ﻪ ﮐﺮدە �� را ﺗﺠ ﺪ آن اﻓﺮاد � ﻢ، بﮕﺬار � ا ت ﻢ ﮐﻪ وﻗی � ی بﺎﺷ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺘﺤﺪ ﻧﻐﻤﻪ � ﮐﻨﺎرە � دادە، بﻪ آرا � ی وزی � ی ﭘ ﻢ � ی ؛ ﮔ آدم ی ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﻫﺎی ن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﺑﺮ آن ﺣﮏ ﺷﺪە ﺷﺎن ﮔﻮرﺳﺘﺎی اﺳﺖ؛ آدم � ﺎد � ی ﮐﻪ بﻪ ﻫﺎی ﺴﻞ بﻌﺪی � ﺎدﻫﺎ را بﻪ � آورﻧﺪ و روزی اﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪﮐﺮد.