ما و کرونا

٧ ب ﺮوسﮐﺮوﻧﺎ و ی � و ش �� ع � ت ﻧ � ت اﺧﻼ ی ی � بﺼ ت ﻋﺮﻓﺎن ﺛﺎﺑی » ﺻﺒﺢ ۱۶ ﺮد بﻪ � ی ون آﻣﺪ و وﺳﻂ پﺎ � ﻮ از ﻣﻄبﺶ ﺑ � ت ﺑﺮﻧﺎر ر � ﻞ، دﮐ � آور ش � ﻣﻮ ب ﻣُﺮدە ﺑﺮﺧﻮرد. آن ﻟﺤﻈﻪ، ﻻﺷﻪ را بﺎ پﺎ ﮐﻨﺎر زد ی آﻧﮑﻪ بﻪ ﻪ � ﻗﻀ ﺖ بﺪﻫﺪ و از پﻠﻪ � اﻫﻤ ﺪ، اﯾﻦ ﻓﮑﺮ از � ﺎبﺎن ﮐﻪ رﺳ � ف رﻓﺖ. اﻣﺎ بﻪ ﺧ ی ﻫﺎ پﺎﯾن ذﻫنﺶﮔﺬﺷﺖﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻮش آن ﺟﺎ ﻋﺎدی ﻧﺒﻮد و راەِ رﻓﺘﻪ را ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺸﻞِ ﺳﺎل � نﺶ آﻗﺎی ﻣ � ﺪار ﻫﺸﺪار بﺪﻫﺪ. وا � ا � ﺗﺎ بﻪ ﺧﻮردە بﺎﻋﺚ ﺷ ﺪ ت در � ﺑه ﺎبﺪ آن � � ﻣﻮش � ﭼﻪﮐﺸﻒﮐﺮدە ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازە ﻧﺎﻣﻌﻤﻮل اﺳﺖ. ﺣﻀﻮر ﺪار � ا � ﺐ آﻣﺪە ﺑﻮد، ﺣﺎل آﻧﮑﻪ از ﻧﻈﺮ �� ﻣُﺮدە بﻪ ﻧﻈﺮش ﻓﻘﻂ ﻏ ﺰی ﺗﻤﺎم � آﺑﺮور � ﺎر ﺣﺴﺎب � ﻋ ﻗﺮص �� ی ﺧ � اﺧ � ﺷﺪ. ﺷﺨﺺ � وﻣﺤکﻢ ار � ت ا � ﺴﺘﺎدە ﺑﻮد: آن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻮش ﻧﺪارد. ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ دﮐ � ﺣﺮﻓﺶ ا �� ﮐﺮدﮐﻪ ن اﻻ ی ﺷﺎن ﻫﻤن ب ن ی ﺮد ﻃبﻘﻪ � ﺟﺎن در پﺎ ای اول اﻓﺘﺎدە ج � بﻪ ﺧ ﺪا � ﺎﻣﺪ: ﭼﻮن ﺗﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻮش ﭘ � ﺸﻞ ﻧﺮﻓﺖ و ﮐﻮﺗﺎە ﻧ � آﻗﺎی ﻣ � ﻧ ﮕﺮی آوردە � ﺷﻮد، ﻻبﺪ اﯾﻦ را از ﺟﺎی د ﺎل � ﺧ � ﮐ � اﻧﺪ. ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺴﺨﺮە بﺎزی داﺷﺘﻪ ... روز بﻌﺪ، ۱۷ ﮏ ﻣﺸﺖ � ﺷﺪ و ادﻋﺎﮐﺮد � ب � ت ﺳ � راە دﮐ � ﺪار � ا � ، ﻞ � آور ض � ض ﮐﻪ از ﺷﻮ � ﻋﻮ ﺧﻮش � ﻫﺎی ﺧﺮ � ﺷﺎن ﺪ ﺳﻪ ﻻﺷﻪ � آ ی ﻣﻮش وﺳﻂ راﻫﺮو ﮔﺬاﺷﺘﻪ آن � اﻧﺪ. ﻇﺎﻫﺮا ﻫﺎ را بﺎ ﺗﻠﻪ ﻫﺎی ﺑﺰرگ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺪ