76 ی پار لاشه ی امروز با دیدن عملکرد محاکم شرع و مناظرات با محکومان در چهار دهه گذشته مشکل بتوان به یک سطر از آن روایات اطمینانکرد، حتی اگر در قلم ولیعهدی جوان و عامی در تبریز بوده باشد که میانشانگزارشی ظاهراً به توانسته از نظر دور دارد! از هم در اوایلکار خود نمی حتماً خوشایند علما را آن یفلسفی رسیده به اینعصر، توانگفتکه میراثاندیشه اندازیکلیمی چشم و حیاتجامعه از دست داده ها بودکه پیوند بلافصل خود را با واقعیت قرن ساختو تن زبانِ کرد و مفهوم می ها عربیجعلمی بود. اینمیراثدرحجره کشی فروکشکرده و جنگ اصولی و نمود. سنی ی فارسی را نزار می اندیشه اخباری ظاهراً به سود اصولی پایانگرفته بود، اماکشمکش دیگری اینجا و هایکهنه و آنجا میان متشرع و شیخی درگرفته بود. الهیاتی از دل این جنگ ورقتفسیروتفسیر بر تفسیر تنها برورق دارسر برآورده بودکه نه هایریشه کینه کردند،که پایان حدیثو رسالات فقهیکه همدیگر را تکرار می ی بی و رشته شد. در کشتار بابیان سهم طلاب بر تن مرتدان وگناهکاران هم نگاشته می دینی آن بودکه با «مقراض» (قیچی) از گوشت بدن مرتد بچینند، با ظرافتی یکامل، و با اینکار ایمان خود را تازهگردانند. خاصلابد، و با طمأنینه ای صورتکشتن دگراندیشان، پدیده به 26 اجرای این «الهیات شکنجه» تازه و مختصعصر قاجار نبود. در عصرصفویو در اوجقدرتتشیع امامی آورندگاندر دینکهگروندگان به تنها بدعت و فراگیر، نه همچونمذهبرسمی سختی مجازات دیگر ادیانصاحبکتاب نیز حکمشان ارتداد فطری بود و به سلیمان صفوی در شیراز دوگرونده به مسیحیت را شدند. در عهد شاه می ی دیگری را سنگسار و سپس تن این مرتدان را در آتش سوزاندند. گرونده تعبیری از محمدرضا نیکفر 26
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2