مدارس فراموش شده
Download (12.89 MB)
در اواخر دوران قاجار، بهائیان مدارس مدرنی را بنا نهادند. شهرت این مدارس چنان فراگیر شد که خانواده‌هایی از پیشینه‌های دینی و طبقاتی گوناگون فرزندان خود را برای تحصیل به آن می‌فرستادند. نویسنده‌ی این اثرِ پژوهشی کم‌نظیر با بررسی پیدایش، توسعه و تعطیلی این مدارس می‌کوشد به سه پرسش اساسی پاسخ دهد: چرا مظفرالدین شاهِ مذهبی به بهائیان اجازه داد که نخستین مدرسه‌ی بهائی را به روی همگان بگشایند؟ چرا رضا شاهِ سکولار، که برخی از فرزندانش در مدارس بهائی تحصیل کرده بودند، این مدارس را تعطیل کرد؟ مدارس بهائی در پیدایش و گسترش نظام آموزشی نوینِ ایران چه نقشی داشت؟
فهرست مندرجات به اختصار
مقدمه : آموزش و پرورش از دید اصلاح طلبان ایران در قرن نوزدهم
اصلاحات در ایران در زمان قاجاریه
آموزش و پرورش در ایران قرن نوزده
آموزش و پرورش و روشنفکران سکولار
آموزش و پرورش و روشنفکران اولیّهء بهائی: بهاءالله و عبدالبهاء
فصل اوّل - از آموزش و پرورش سنّتی تا مدرن: وضع آموزش و پرورش در ایران تا پایان قرن نوزدهم
نخستین مدارس خارجی در ایران از دههء ۱۸۳۰ تا دههء ۱۸۵۰: مدارس میسیونرهای آمریکایی و فرانسوی
دارالفنون تهران و تبریز: دههء ۱۸۵۰ و اولین مدارس دولتی نوین در ایران
گرایش‌های گوناگون در فعالیت‌های آموزشی در ایران از دههء ۱۸۶۰ تا اواخر دههء ۱۸۹۰
فصل دوّم - گشوده شدن درها: مظفرالدین شاه قاجار و ظهور مدارس بهائی در ایران
مقدمه: جنبش اصلاحات آموزشی در پایان قرن نوزدهم
مظفرالدین شاه و فشار برای تأسیس مدارس نوین
اولین مدارس نوین بهائی در ایران و دلائل تأسیس آن
فصل سوّم - مدارس نوین بهائی و سطح آموزشی آن ها
کودکستان‌های بهائی
حضور دانش‌آموزان غیر بهائی در مدارس بهائی
فصل چهارم - مخالفت با مدارس بهائى
فصل پنجم - بستن درها: رضاشاه پهلوى و بستن مدارس بهائى
مدارس بهائى و دلائل بسته شدن آنها
وضع آموزش و پرورش بهائیان در ایران بعد از بسته شدن مدارس بهائى
