در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری برزیل، آدم‌های اهل فناوری به شکل مستقیم و غیرمستقیم از سوی کارزار انتخاباتی هر دو رقیب اصلی استخدام شدند تا با استفاده از واتس‌اَپ و ابزارهایی که امکان ارسال هم‌زمان یک پیام مشخص را به صدها هزار کاربر می‌دهد، تلفن‌های‌ همراه میلیون‌ها شهروند برزیل را بمباران خبری کنند. بمبارانی که بسیاری از اخبارش یا از بیخ‌وبن جعلی و دروغ بود، یا تنها بخشی از واقعیت بود.

آیا دانشوران باید همیشه حقیقت را بیان کنند، حتی اگر این کار به ضرر همسازی اجتماعی باشد؟ آیا باید دروغ را افشا کرد، حتی اگر این دروغ مایه‌ی دوام نظم اجتماعی باشد؟ وقتی کتاب جدیدم، 21 درس برای قرن بیست و یکم، را می‌نوشتم، در مورد لیبرالیسم با همین مشکل دست و پنجه نرم می‌کردم.

هفته‌ی گذشته یووال نوح هراری، نویسنده‌ی نامدار کتاب‌های «انسان خردمند» و «انسان خداگونه»، هشدار داد که خطر جنگ هسته‌ای، تغییرات آب‌وهوایی و آشفتگی تکنولوژیک بقای نوع بشر را تهدید می‌کند، خطری که جز با همکاری جهانی برطرف نخواهد شد.

با وجود پیشرفت‌های چشمگیر در عرصه‌ی علم، محیط‌های کاری شرکت‌ها و سازمان‌های فعال در عرصه‌ی فناوری پیشرفته هنوز با مشکلات بسیاری، به ویژه در زمینه‌ی تبعیض‌های جنسیتی و نژادی، مواجه‌اند. بیشتر بها دادن به علوم اجتماعی و بهره‌گیری از نظریه‌های مطرح در این عرصه می‌تواند راه حل‌هایی برای برطرف کردن این مشکلات فراهم کند.

خلاقیت بشری و پیشرفت‌ها در عرصه‌ی فناوری به آفرینش دنیایی منجر شده است که خود ما انسان‌ها، به عنوان خالقان این دنیا، دیگر قادر به درک تمامیتِ آن نیستیم. به نظر می‌رسد این دنیا پیچیده‌تر از آن شده است که ما با ذهن‌های به نسبت ساده‌ی خود قادر به شناخت کامل آن باشیم.

اختراع اینترنت همان اثرات دوگانه‌ای را به دنبال آورده است که سقراط به ابداع «نوشتار» در دوران باستان نسبت می‌داد. از جمله ره‌آوردهای مهم اینترنت امکان ذخیره‌سازی نامحدود اطلاعات و خاطرات انسانی است، اما حافظه‌ی اینترنتی اکنون جای حافظه‌ی خود ما را گرفته است. چگونه می‌توان از اثرات مثبت اینترنت بهره برد، و با اثرات منفی آن بر حافظه‌ی انسانی مقابله کرد؟