ماریو بارگاس یوسا، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات، علاوه بر نوشتن رمان‌هایی که جوایز بسیاری برده‌اند، به شکلی خستگی‌ناپذیر برای تحقق آزادی‌های مدنی جنگیده است. او در کتاب اخیر خود، با عنوان «ندای قبیله»، تفکر لیبرالی را ترویج می‌دهد و هفت نویسنده‌ی مدافع این تفکر را می‌ستاید. روزنامه‌ی «ال پائیس» اسپانیا درباره‌ی لیبرالیسم، بی‌بصیرتیِ روشنفکران، و خطرات پیش رویِ دموکراسی‌ها با او گفت‌وگو می‌کند.

نتیجه‌ی پژوهشی تازه نشان داد که زنانی که درباره‌ی موضوعات فن‌آوری، ریاضیات و مهندسی ویدئو تولید می‌کنند، با حجم بیشتری از نظراتی روبرویند که یا بی‌ربط به ویدئو است یا جنسی و جنسیت‌زده. پژوهش‌های دیگر نیز همه تأییدی است از خشونت گسترده علیه زنان در فضای مجازی.

کمتر از یک دهه پیش، تلویزیون «من و تو» با برنامه‌ی «آکادمی موسیقی گوگوش» برنامه‌ی استعدادیابی و پرورش علاقه‌مندان خوانندگی را به فضای رسانه‌های فارسی‌زبان آورد. چنین‌ برنامه‌هایی در عین حال که باعث ترویج فرهنگ موسیقی در میان عامه‌ی مردم شد، ابهامات و انتقادات زیادی هم به دنبال داشت.

اینستاگرام، با امکان ساخت صفحات شخصی، معادل تقریبی «آلبوم عصر آنالوگ» را برای همه فراهم کرده است، با امکان به اشتراک‌گذاری عکس و قابلیت افزودن متنی دلخواه. هرکس که یک گوشی هوشمند دارد می‌تواند عضوی از هشتصد میلیون نفری باشد که در جهان در هر لحظه در حال عکاسی و بارگذاریِ عکس‌هایی‌اند که  گرفته‌اند، از جاهایی که رفته‌اند و غذایی که خورده‌اند و چیزهایی که دیده‌اند.

با این که نوشته‌های توصیفی و تحلیلی فراوانی درباره‌ی آن‌چه در چند سال اخیر در «روژاوا» (کردستان سوریه) روی داده در دسترس است، زمینه‌ی تاریخی این تحولات و پیشینه‌ی محرومیت‌ها و مبارزات کردها در سوریه کمتر واکاوی شده است. این نوشته تلاشی است در جهت ترسیم نقاط عطف تاریخی و سازوکارهای عمده‌ای که وضعیت فرودستیِ کردها در سوریه را ایجاد کرده، و همچنین سرفصل‌های مقاومت و مبارزه‌ی کردهای آن دیار را رقم زده است.

نامه‌های نسرین ستوده نمونه‌ی مناسبی از نحوه‌ی گفت‌وگو با کودک فرد زندانی بدون نقض حقوق اوست. نسرین ستوده بدون حذف نقش مادری خود، از کودکان خود و حقوق‌شان صحبت می‌کند و البته کرامت انسانی و حقوق آن‌ها را نیز نقض نمی‌کند.

هرازچندگاهی حادثه‌ی تجاوز یا آزارجنسی در گوشه‌وکناری از کشور سرخط خبرها می‌شود. گزارش این گونه اخبار ملاحظات و ظرائفی می‌طلبد که غالباً مورد توجه روزنامه‌نگاران در رسانه‌های فارسی‌زبان نیست. این مقاله به مهم‌ترین اصول در پوشش و بازنشر اخبار آزار جنسی می‌پردازد.

تابستان 1990، برای اهالی یوگسلاوی سابق، شبیه به تابستان 1939 در اروپا بود: گرم و بی‌دردسر، اکثر اوقات با آبجویی سرد در دست در ساحل سپری می‌شد یا-در صورت دوری از دریا و دریاچه-در سایه‌ی درخت یا ساختمانی بلند، با پاهایی در تشتِ آب سرد. هیچ‌کس، یا حداقل من، که در آن زمان پسربچه‌ای یازده‌ساله بودم، انتظار نداشت که آن کشور واقع در شبه‌جزیره‌ی بالکان ناگهان فروبپاشد و تجزیه شود.

نکته‌ای که اغلب به آن توجه نمی‌شود این است که نگرانی درباره‌ی «خستگی» مختص روزگار ما نیست. کسانی که تصور می‌کنند زندگی در گذشته ساده‌تر، آهسته‌تر، و بهتر بوده در اشتباه‌اند. تجربه‌ی خستگی و نگرانی از همه‌گیر شدن آن در جمعیت انبوه‌تر، مختص زمان و مکان خاصی نیست.

سیمون وِی بازمانده‌ی آشویتس، وزیر سابق بهداشت، عضو آکادمی فرانسه، و نخستین رئیس پارلمان اروپا بود. اول ژوئیه‌ی امسال، با گذشت یک سال از مرگ وی، پیکر او در حضور امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه، برای خاک‌سپاریِ دوباره به «پانتئون» منتقل شد که آرامگاه برجسته‌ترین شخصیت‌های فرهنگی و تاریخی این کشور است. این مقاله مروری بر زندگی و کارنامه‌ی پربار اوست.

لیو شیا،‌ شاعر و عکاس چینی، بعد از هشت سال حبس در خانه‌ی خود، در این هفته آزاد شد و به آلمان رفت. او همسر لیو شیائوبو بود- نویسنده، منتقد و فعال حقوق بشر چینی، و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل که پارسال درگذشت. شیائوبو در سال ۲۰۰۹ در چین به اتهام «تحریک برای براندازی نظام» به یازده سال حبس محکوم شده بود. دولت چین ادعا می‌کند او به نشر اکاذیب برای بی‌اعتبار کردن دولت چین اعتراف کرده بود.

دو دهه‌ی قبل وقتی تیم ملی فرانسه در فینال جام جهانی تیم قدرتمند برزیل را ۳ به ۰ در هم کوبید و جهانیان را مبهوت کرد، کیلیان اِم‌باپه هنوز حتی به دنیا نیامده بود. شنبه‌ی گذشته این مهاجم نوزده‌ساله‌ی فرانسوی شاهکاری آفرید و به دومین بازیکن نوجوانی تبدیل شد که توانسته در یک بازی جام جهانی دو بار گل بزند.

غسان کنفانی، نویسنده بود و روزنامه‌نگار، مبارز بود و سخنگوی «جبهه مردمی آزادی‌بخش فلسطین». خودش همواره با تأکید خاصی می‌گفت که فلسطینی است و منظور او از فلسطینی بودن، چیزهایی فراتر از صرف ملیت بود. وقتی که جوان‌مرگ شد، از او جز چند مجموعه داستان و رمانی که منتشر شده بود، دست‌نوشته‌ها و داستان‌های بسیار دیگری هم باقی ماند که بعضی از آن‌ها در سال‌های پس از مرگش منتشر شدند.

به نظر می‌رسد که اکنون فریدا کالو، هنرمند محبوب مکزیکی، همه‌جا هست: از نمایشگاهی که اخیراً در موزه‌ی ویکتوریا و آلبرت در لندن بر پا شده تا دیوارهای شهرهای مختلف و انبوه صفحات پربیننده در اینستاگرام و کلمات قصار احساساتی در توئیتر. چرا چهره‌های او چنین رواج پیدا کرده است؟ و شما کدام چهره‌ی این هنرمند را می‌پسندید؟

مهر ماه سال ۱۳۹۳، کسی که هویتش تا امروز آشکار نشده به صورت مرضیه ابراهیمی، مامای بیمارستان که با حجابی متعارف پی جای پارک می‌گشت و شیشه‌ی ماشینش را پایین کشیده بود، اسید سولفوریک پاشید. مرضیه ابراهیمی آن وقت فقط بیست و پنج سال داشت. بنا به گزارش‎های رسمی، جز او سه زن دیگر هم در همان روزها مورد حمله‌ی اسیدپاشی قرار گرفتند.

نسرین ستوده، در تمام سال‌هایی که از دور و نزدیک می‌شناسمش، نمادی از همان شجاعتی است که خودش می‌گوید مسری است. نمادی از زنان و مردانی که تهدید و احضار و بازداشت و شکنجه صدای حق‌طلبی‌شان را خاموش نمی‌کند و در کوره‌راه‌های سخت و تاریک پیش رو، یادمان می‌آورند که نترسیم و نگذاریم که صدای‌مان را در گلو خفه کنند.

وارلام شالاموف، نویسنده‌ی روسی، به خاطر مشارکت در «فعالیت‌های ضدانقلابیِ تروتسکیستی» به مدت پانزده سال در گولاگ زندانی شد. شش سال از این دوران به بردگی در معادن طلای کولیما، یکی از سردترین و خشن‌ترین نقاط کره‌ی زمین، سپری شد. این دوران دردناک درس‌های زیادی به او آموخته بود.

در سال ۲۰۱۴، در واکنش به سرنگون شدن هواپیمای مسافربری مالزیایی در اوکراین، «نیوزویک» گزارش مختصری نوشت مبنی بر این که بار اولی نیست که یک هواپیمای مسافربری با موشک نظامی سرنگون می‌شود، نمونه‌اش شوروی که هواپیمای کره‌ای را سرنگون کرد؛ اما دریغ از کوچک‌ترین اشاره به این که آمریکا هم، سی سال پیش در چنین روزی، همین بلا را سر هواپیمای مسافربری ایرانی آورد. در سالگرد این واقعه به تفاوت برخوردها در رسانه‌ها و دلیل و پیشینه‌ی آن پرداخته می‌شود.