تب‌های اولیه

روسیه در چنگ توطئه‌باوری

ایلیا یابلوکوف

کودتای نافرجام اوت 1991، و سقوط اتحاد جماهیر شوروی در دسامبر همان سال، همه‌ی روس‌ها، از سیاستمداران عالی‌رتبه گرفته تا آدم‌های معمولی، را مات و مبهوت کرد. یکی از توضیحاتی که هنوز هم به گوش می‌رسد این است که این فروپاشی نتیجه‌ی توطئه بوده است. توطئه‌باوری-رویدادهای حال و گذشته را معلول دسیسه‌ای موذیانه دانستن-به یکی از شیوه‌های رایج تفسیر واقعیت‌های اجتماعی و سیاسی در روسیه‌ی پساکمونیستی تبدیل شده است.

آمریکا اقتصاد جهان را رهبری می‌کند

در گفتگو با مانی تهرانی

به گزارش نهادهای مالی بینالمللی، رشد اقتصاد آمریکا در سال ۲۰۱۸ چنان غیرمنتظره بوده که از میزان پیشبینیها فراتر رفته است. این در حالی است که همزمان گزارش‌هایی از توقف یا کاهش رشد اقتصادی بازارهای دیگر نقاط جهان منتشر و حتی پیشبینی شده است که اقتصاد اروپا و چین با بحرانی نظیر بحران سال ۲۰۰۷ روبرو شوند.

چرا تعرض‌های جنسی گزارش نمی‌شوند؟

الیزابت برنشتاین

تیموتی سی مارشل، روان‌شناس بالینی و مدیر «مرکز نوآوری‌های سلامتی اسکورتون» در دانشگاه کورنِل بیش از ۳۵ سال که در مورد خشونت جنسی کار کرده است. او معتقد است که قربانیان تعرض جنسی غالباً میترسند که دیگران حرفشان را باور نکنند یا انگشت اتهام را به سویشان نشانه بروند.

مذاکره با شیطان

علیرضا اشراقی

چهار دهه است که آمریکا در ادبیات رسمی جمهوری اسلامی ایران «شیطان بزرگ» خطاب می‌شود. اما، در زمانه‌ی ریاست‌جمهوری ترامپ، این لفظ با معنایش تناسب تازه‌ای پیدا کرده است. حالا بسیاری از مردم در آمریکا و سراسر جهان او را تجسم شیطان می‌دانند. آیا می‌شود، پناه بر خدا، با شیطان مذاکره کرد؟

سیاست را باید بر عشق و امید بنا نهاد نه ترس و نفرت

چارلز کایزِر

دشواریِ زمانه از آرمان‌گرایی بنیادی نوسبام نکاسته است؛ او در کتاب اخیر خود، سلطنتِ ترس، همچنان به نگرش محبت‌آمیز و خلاق و روحیه‌ی مشورت و نقد عقلانیِ موجود در گفتمان سیاسیِ خوب باور دارد.

پوپولیسم و بحران نمایندگی در آمریکا

یان-ورنر مولر

یکی از نتایج تحلیلی که تا کنون ارائه داده‌ام (هرچند ممکن است نامعقول به نظر برسد) این است که تنها حزبی که در تاریخ آمریکا صریحاً خود را «پوپولیست» خواند در واقع پوپولیست نبود. پوپولیسم، همانطور که می‌دانیم، جنبشی عمدتاً متشکل از کشاورزان در دهه‌ی 1890 بود. این جنبش برای مدتی کوتاه سلطه‌ی دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان بر نظام سیاسی آمریکا را تهدید کرد.

«تغییر رژیم» به زبان ساده

استیون ام. والت

مداخله‌ی خارجی شاید در قرن‌های گذشته یکی از معمول‌ترین و آسان‌ترین راه‌های جابه‌جا کردن حکومت‌ها بوده است، اما در دوران جدید چطور؟ مداخلات قدرت‌های بزرگ برای براندازی حکومت‌ها، که به تغییر رژیم (Regime change) معروف شده، چقدر نتیجه داده است؟ آیا منجر به اصلاح وضع شده یا در نهایت اوضاع را بدتر کرده است؟ آیا نتیجه‌ی کار به هزینه‌های سیاسی آن می‌ارزیده است؟ با مروری بر تاریخچه‌ی تغییر رژیمها به سادگی می‌توان به پاسخ این پرسش‌ها دست یافت.