اکنون تقریباً نیمی از کشورهای جهان مجازات اعدام را لغو کرده‌اند. از فرآیند لغو مجازات اعدام در این کشورها چه می‌دانیم؟ آیا بین دموکراسی و لغو این مجازات رابطه‌ی معناداری وجود دارد؟ کدام روند برای لغو مجازات اعدام موفق‌تر بوده است: لغو گام به گام یا یکباره؟ این مقاله به مناسب «روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام» (۱۰ اکتبر) از مجموعه مقالات آسو درباره‌ی اعدام، باز نشر شده است.
چالشی که پیش روی ما قرار دارد این است که چگونه راهی پیدا کنیم تا قبل از آن که خیلی دیر شود، اشتیاق و آرزوهای حقوق بشری را بدون آن که صرفاً متکی به حمایت غرب باشیم، در نظام بین‌الملل جاری کنیم.
حوالی ساعت ۲ بامداد پنج‌شنبه مرا در برابر یک مغازه‌ی پیتزافروشی که شب‌ها آنجا کار می‌کنم دستگیر کردند.
«تاب آوردن اوین»، نمایشگاهی که انوشه آشوری حدود دو سال پس از آزادی، با حمایت سازمان عفو بین‌الملل در لندن ترتیب داده است، دریچه‌ای هر چند کوچک به درک آن چیزی باز می‌کند که او و افرادی در وضعیت مشابه وی از سرگذرانده‌اند.
وقتی که جنگ به سراغ غزه آمد، من و همسرم نمی‌خواستیم غزه را ترک کنیم. می‌خواستیم کنار والدین و خواهران و برادرانِ خود بمانیم زیرا می‌دانستیم که خروج از غزه یعنی ترک کردنِ آنها.
«پاسخ‌هایم را در شرایطی به‌شدت دشوار، در میان ده‌ها زندانی، با سری خمیده روی زانوانم نوشته‌ام.»
امروز پس از گذشت ۷۵ سال چطور باید سالگرد تصویب «اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر» و «میثاق منع و مجازات نسل‌کشی» را گرامی داشت؟
چهار یا پنج ساله بودم که روزی متوجه شدم دیگر قرار نیست به این زودی‌ها خاله مهوش و خاله فریبا را ببینم؛ آنها قرار بود که به «زندان» بروند.