پس از گذشت کمتر از یک دهه از انقلاب تونس که خاورمیانه را لرزاند و الهامبخش انقلابهای دموکراتیک در دیگر کشورهای عربی شد، دیدگاههای انقلابیون تونسی در حال تغییر است. سالهای طولانی تورم و بیکاری سبب شده که بسیاری از تونسیها باورشان به سیاست و حتی خود انقلاب را از دست بدهند.
هشت سال پس از آغاز بهار عربی در تونس، این تنها کشور منطقه است که هنوز چنین بحثهای عمومیِ خودجوشی در آن به چشم میخورد. با این همه، بسیاری از تونسیها احساس میکنند که دستاوردهای انقلاب ناچیز بوده است. از سال ۲۰۱۱ تا کنون چند انتخابات آزاد در تونس برگزار شده است. این کشور حملات تروریستی، شکاف عمیق میان اسلامگرایان و سکولارها و تلاش آشکارِ بعضی از عناصر حکومت پیشین برای بازگشت به آن دوره را پشت سر گذاشته است.
پارسال وقتی سِهام بن سِدرین، رئیس «کمیسیون حقیقت و کرامتِ» تونس، برای سخنرانی به مجلس رفت، هیاهوی نمایندگان مانع از شنیدن صدایش شد. سیاستمداران روی میزهای چوبی میکوبیدند و فریاد میزدند؛ برخی ایستاده بودند و با انگشت به او اشاره میکردند و اتهام میزدند. وقتی سروصدا بیشتر شد، بن سدرین مجلس را ترک کرد. نمایندگان کف زدند و هورا کشیدند.
در حالیکه طی چند سال اخیر مردم جهان عرب برای آزادی به پا خواستهاند، حقوق و وضعیت زنان بیش از هر زمان محتاج شور و اشتیاق مبارزات سیاسی است. این در حالی است که ۵۰ سال پیش، آزادی و رهایی زنان عرب وعدهای انجام شده به نظر میآمد. امروزه بعد از ۵۰ سال، زنان عرب باید بیش از همیشه برای حفظ حقوق خودشان مبارزه کنند و وضعیت آنها بهبود چندانی نیافته است. چه اتفاقی افتاد؟ زنان عرب چگونه میتوانند جوامعی را که با جنسیت و پدرسالاری گره خوردهاند، تکان بدهند؟ این فیلم به مبارزات و داستانهایشان میپردازد.
«شهر همیشه میبرد»، رمانی با یک روایت واقعبینانه و جذاب، روشن میکند که چرا انقلاب ژانویهی ۲۰۱۱ در مصر و شعارهای آن به سرعت سرکوب شدند. همیلتون در رمانش ما را به خیابانهای مرکز قاهره میبرد، جایی که به مدت چند ماه قلبِ تپندهی انقلاب، آزادی، نان، و عدات اجتماعی در خاورمیانه بود.
چرا دموکراسی در کشورهای اروپای شرقی زود ریشه گرفت، اما در جهان عرب به جایی نرسید؟ روسیه چگونه از دروغپراکنی و انتشار اطلاعات نادرست به عنوان حربهای برای اثرگذاری بر فضای سیاسی کشورهای غربی استفاده میکند؟ راههای مقابله با این اقدامات مخرب چیست؟