بر اساس گزارش انجمن روان‌شناسی آمریکا» ۹۳ درصد از مردم آمریکا هر سال در پایان سال و آغاز سال جدید، دست‌کم یک «تصمیم و هدف برای سال جدید» تعیین می‌کنند. اما «تصمیم‌های سال جدید» در بیشتر موارد محکوم به شکست است و عمرشان بسیار کوتاه. پس چرا این «مُد» برعکس خیلی چیزهای دیگر که ناگهان مد می‌شود، انگار دوران‌اش به پایان نمی‌رسد؟ چرا کمتر کسی این واقعیت را می‌پذیرد که این ره به ترکستان است و بی‌حاصل؟ اصلاً چرا «تصمیم‌های سال جدید» تا این ‌اندازه محکوم به شکست است؟