چرا تصور و تخیل ما از آینده بیشتر شبیه خراب‌آباد است تا آرمان‌شهر؟ آیا جهان امروز با بحران تخیل سیاسی و اجتماعی روبه‌روست؟ نشانه‌های چنین بحرانی چیست؟ چطور می‌توان آینده‌ی بهتری را تصور کرد و این تصور چگونه به دستیابی به چنین آینده‌ای کمک می‌کند؟