سازمان ملل تخمین زده است که در سال ۲۰۲۱، ۹۲۴ میلیون نفر یا ۱۱/۷ درصد از جمعیت دنیا ناامنیِ غذاییِ حاد را تجربه کرده‌اند.

فاتحان و جبارانِ داخلی ترجیح می‌دهند که خود را نیکوکار بنمایانند و نیتِ حقیقی خود را آشکار نکنند، و مدعی شوند که هدایایی همچون آزادی، رفاه و مدنیت را به ارمغان آورده‌اند و خواهان غنائمِ جنگی و باج و خراج نیستند. در مجموع، هیئت‌های سیاسی و دینی معمولاً در پی القاء و ترویج همان چیزی هستند که روبِرتو توسکانو و رامین جهانبگلو ــ با الهام از رساله‌ی پانصد سال قبلِ اتیِن دو لا بوئِسی ــ «بردگی اختیاری» می‌خوانند.

«تأثیر میشل باشله ]رئیس جمهور شیلی[ نمادین و فرهنگی بود. سنجش این تأثیر بسیار دشوار اما در عین حال آشکار است: ناگهان دختربچه‌ها فهمیدند که زنان می‌توانند رئیس جمهور شوند. حالا دختربچه‌هایی را می‌بینید که با او هم‌ذات‌پنداری می‌کنند و می‌گویند که می‌خواهند رئیس جمهور شوند. این تغییری چشمگیر در این کشور است.»

در آغاز دهه‌ی ۴۰ خورشیدی، ما ایرانیان با خیزِ بلندِ ایدئولوژیِ بومی‌گرایی و «موج بازگشت» به اصالت‌ گذشته ـ که عمدتاً از تقابل با مدرنیزاسیونِ دولتی (تقابل با «دیگری»)، هویت می‌گرفت ـ روبه‌رو می‌شویم.

مفاهیمى که براى درک عالم سیاست به کار مى‌بریم همواره بر خودِ سیاست‌هایى که به توضیح آن مى‌پردازد، تأثیر می‌گذارد این مفاهیم به روشن شدن جنبه‌هایى از یک متن سیاسى کمک مى‌کنند اما دیگر جنبه‌ها را به طور کلى تیره و تار مى‌سازند.

تا به حال به آدم‌هایی که فکر می‌کنند «عقل کل» هستند برخورده‌اید؟ شاید حقیقت این است که خود ما هم فکر می‌کنیم از خیلی چیز‌ها - از سیاست روز تا مشکلات اجتماع - سر در می‌آوریم. اما آیا اینکه منِ نوعی چنین فکر کنم،‌ واقعاً خطری برای اجتماع محسوب می‌شود؟

نویسنده کاستی‌های شکلِ غربی دموکراسی را، به ویژه برای جهانِ غیرغربی، مطرح می‌کند و در ادامه تلاش جهانِ غیرغربی را برای خلقِ یک دموکراسی جدید بررسی می‌کند و به ضرورت‌ها و چالش‌های‌ پیش‌ِرو می‌پردازد. او آینده‌ی دموکراسی را در پیوند با لزومِ تنوع‌بخشی به مفهوم آن مورد تأمل قرار می‌دهد.