مهناز محمدی، کارگردانی است که سال‌ها در جنبش زنان ایران فعال بوده است. او در دو دهه‌ی اخیر بارها به علت فعالیت‌هایش در جنبش زنان، شرکت در تجمعات اعتراضی، انعکاس رسانه‌ایِ اعتراضات و ساختن فیلم‌های مستند بازداشت و به حبس محکوم شده است. مهناز محمدی در گفتگو با آسو از نقش همه‌گیری کرونا در شعله‌ور شدن آتش اعتراضات سراسری اخیر در ایران می‌گوید.
آزادی بیان مهم است چون بدون آن مشارکت دموکراتیک اصیل شهروندان در جامعه‌شان ناممکن است و نیز مهم است چون بدون آن شهروندان قادر نخواهند بود به‌صورت خودآیین و مستقل ارزش‌های خود را در زندگی انتخاب کنند و بر اساس آن، حیات خویش را به پیش برند.
از بحران کرونا چه درس‌هایی می‌توان درباره‌ی سیاست، اقتصاد و جامعه آموخت؟ چرا بعضی کشورها در مقابله با این بحران موفق‌تر بودند؟ نسبت کرونا با نابرابری‌های اجتماعی در سراسر دنیا چیست؟ آیا باید از سرعت دیجیتالی‌شدن دنیا پس از کرونا ترسید؟ و آیا می‌توان این بحران را به فرصتی برای تغییر بدل کرد؟
مدرسه در ایران، تنها جایی بود که سمیه و بسیاری سمیه‌های دیگر، در فضایی نسبتاً امن‌تر می‌توانستند با گروه هم‌سالان خود معاشرت کنند. این زاویه در سیاست‌های نظام آموزشی ایران در نظر گرفته نشده است. آیا می‌دانیم که مسئله‌ی آموزش پس از آغاز همه‌گیری چگونه ادامه پیدا کرد؟
ظهور یک بیماری همه‌گیر در سینما و ادبیات جهان ردپای کهنه و قدیمی‌ای دارد. چه روایت‌ها و رویکردهایی درباره‌ی بیماری همه‌گیر فرضی وجود دارد؟ ویروس در ادبیات و سینما نماینده‌ی چیست و به چه چیزهایی دلالت دارد؟ در این قسمت از مجموعه پادکستِ «یک متر و نیم» و در گفتگو با رضیه انصاری، رمان‌نویس ساکن کشور چک، به موضوع ادبیات و ویروس پرداختیم.
کرونا مرگ را به خبری روزانه تبدیل کرد. آیا مرگ مبتذل و پیش‌افتاده شده؟ آیا کمتر از قبل از مرگ می‌ترسیم؟ در پساکرونا به مرگ چگونه می‌اندیشیم و چه طور برای آن معناسازی می‌کنیم؟ و چگونه سوگواری می‌کنیم؟ در بخش ششم از مجموعه پادکستِ «یک متر و نیم» با عرفان ثابتی، جامعه‌شناس و پژوهشگر، در مورد مرگ و پساکرونا گفتگو کرده‌ایم.