در ایرانِ دوران هخامنشی وفاداری به شاه مهم‌ترین عنصر هویّت بود. با تدوین قوانین یهودیت، مسیحیت و آیین زرتشتی در زمان ساسانیان و پیرو آن با ظهور اسلام، وفاداری به دین به عنصر اصلی هویّت ساکنان خاور نزدیک تبدیل شد. اما پایاترین و نافذترین تأثیر در شکل‌گیری هویت از آنِ فرهنگ و زبان بوده است.

رویارویی با چالش‌های جهانی مستلزم شکل‌گیری نوعی هویّت انسانیِ جهان‌شمولِ مبتنی براصل یگانگی است. چنین هویتی با تأثیر بر فرایندهای تصمیم گیری، اصول تعلیم و تربیت، شیوه‌ی ارزشیابی هنجارها، نقش دین و گفتمان‌های موروثی و دیگر رفتارهای اجتماعی تکوین می یابد و با ایجاد حسّ یگانگی، درک ما از نفع شخصی و ایثار را تغییر می دهد.

بهائیان با انقلاب مشروطه رابطه‌ای پیچیده داشته‌اند. گاهی از آن حمایت می کردند و گاهی از سیاست دوری می‌گزیدند. به رغم تأثیرپذیری قابل توجه انقلاب از تعالیم بهائی، حقوق و آزادی‌های اعطا شده در مشروطه شامل حال بهائیان نشد و غالب مورّخین و نویسندگان این تأثیر را دست کم انگاشتند.