زمستان ۱۴۰۳، یعنی ۹ سال پس از مرگ ابوالحسن نجفی، مترجم و زبان‌شناس و ادیب برجسته‌ی ایرانی، مستندی درباره‌ی او دست‌به‌دست شد با عنوان وزن کلمات با ایهامی هوشمندانه، که هم به دغدغه‌ی نجفی برای یافتن مناسب‌ترین معادل کلمات در متن ترجمه اشاره داشت و هم به پژوهش‌های گسترده‌ی او در زمینه‌ی وزن عروضی شعر فارسی.