اغلب ما دیدگاه‌هایی درباره‌ی سیاست، وقایع روز، دین، جامعه، اخلاق، و ورزش داریم، و وقت زیادی را – چه در گفت‌وگوهای خود و چه در شبکه‌های اجتماعی – برای بیان این دیدگاه‌ها صرف می‌کنیم. ما از مواضع خود دفاع می‌کنیم و اگر کسی آنها را به چالش بکشد آزرده می‌شویم. چرا چنین می‌کنیم؟
روان‌شناسان تکاملی و اجتماعی به ما می‌گویند که انسان‌ها تمایلی عمیق و ریشه‌دار به اعتماد نکردن به «دیگری» دارند، یعنی به مردمی که به گروه یا اجتماع ما تعلق ندارند. اما یادآوری می‌کنند که سرشت ما جنبه‌ی به همان اندازه مهم دیگری هم دارد.
حیوانات پرورشی یا دام‌ها دارای شخصیت‌اند، درد و رنج را حس می‌کنند، حتی حس عاملیت دارند. چرا ما زندگی در نومیدی مطلق را به آنها تحمیل می‌کنیم؟
آواز خواندن مقوله‌ای جهان‌شمول است. در تمامی فرهنگ‌ها وجود دارد و به‌رغم اعتراضات به صدای بد، تقریباً همه قادر به خواندن هستند... برای من و همکارانم این پرسش مطرح شد که آیا آواز خواندن رفتاری است که برای پیوند دادن گروه‌ها تکامل یافته است؟
«هیئت بین‌المللی نجات» از نقاشی کودکان به عنوان روشی برای ابراز احساسات یا پردازش آسیب کودکان استفاده کرده است. نقاشی‌هایی که در ادامه می‌بینید برگرفته از پروژه‌ی «هیئت بین‌المللی نجات» در کامبوج در دوران نسل‌کشی، سیرالئون و اوگاندا در اوایل قرن بیست و یکم و در اردن در همین سال گذشته است. این نقاشی‌ها مسائلی از قبیل رنج آوارگی، خشونت و جدایی را از منظر خود کودکان نشان می‌دهد...
آدم‌های انعطاف‍‌پذیر در شیوه‌ی نگاه‌شان به چالش‌ها و در واکنش به تنش‌ها نرمش نشان می‌دهند. آنها، بسته به شرایط، از یک شیوه‌ی مواجهه به شیوه‌ای دیگر تغییر روش می‌دهند.
اختلاف عقاید امری طبیعی به نظر می‌رسد، اما خودبرتربینی اخلاقی ریشه‌ی بسیاری از مشکلات ما است. تحقیقات و مطالعات متعدد نشان می‌دهند که، اگر به اختلاف عقاید خود با دیگران وجهه‌ی اخلاقی ببخشیم، به سختی می‌توانیم به صلح و سازشی با دیگران دست پیدا کنیم.
آیا خوشبختی احساسی کاملاً ذهنی است یا می‌توان آن را به طریقی سنجید؟ آیا می‌توان خوشبخت بود و از خوشبختی خود خبر نداشت؟ آیا تنها در صورتی می‌توان خوشبخت بود که از خوشبختی خود بی‌خبر باشیم؟ آیا ممکن است کسی کاملاً بدبخت باشد و با این همه خود را خوشبخت بپندارد؟ اینها پرسش‌هایی است که نویسنده در صنعت خوشبختی می‌کوشد به آنها پاسخ دهد.