می‌خواستم با چند زن درباره‌ی کار خانه‌داری و استمرار کسالت‌آور آن گفتگو کنم، و یادداشتی بنویسم. یادم آمد پیش از آن دوباره فیلم معروف ژان دیلمان، شماره‌ی ۲۳ که‌دو کومرس، ۱۰۸۹ بروکسل را ببینم، که نزدیک به نیم قرن پیش ساخته شده، اما هنوز شاید گویاترین تصویر از یک‌نواختی و ملال کار خانگی است.

دیروز عصر خانم فرزانه میلانی به کافه‌ای در استانبول آمد تا درباره‌ی شهیرترین زن شاعر معاصر، فروغ فرخزاد، و کتابی که درباره‌ی او نوشته است، سخن بگوید.

حدود شش دهه پیش، کوامی برتوِیْت (Kwame Brathwaite)، عکاس سیاه‌پوست جوانی، از محله هارلم نیویورک، نقطه عطفی تاریخی در زندگی و فرهنگ سیاهان آمریکا را به تصویر درآورد، و اثرش ماندگار شد. بعد از حدود شصت سال، بهار امسال نمایشگاهی در یادآوری و بزرگداشت کارهای او در لس‌آنجلس برگزار شده و کتابی از مجموعه‌ عکس‌های او نیز منتشر شده است.

زنان هنرمند بسیاری بوده‌اند، در طول قرن‌ها، که کارشان ناشناخته مانده، و برخی حتی شاهکارهایی خلق کرده‌اند که کسی ندیده است. یکی از این هنرمندان زنی است به نام پلائوتیلا نلی، که شاهکاری از او بعد از پنج قرن، در دست ترمیم است و امسال بر دیوارهای موزه‌ی سانتا ماریا نوولا در فلورانس به نمایش گذاشته خواهد شد.

عکاسی فمینیستی روندی بود که در دهه‌ی هفتاد میلادی، از آگاهی متقابل حرکت‌های فمینیستی و هنر عکاسی، در اروپا و آمریکا پیدا شد و رشد کرد. در آن سال‌ها عکاس‌های زیادی، به‌خصوص زنان عکاس، متوجه مباحث فمینیستی شده بودند، و فمینیست‌ها کاربرد مؤثر عکاسی را برای طرح افکار و اعتراض‌های خود کشف کرده بودند.

آلما در سال ۱۹۶۴ در نیویورک درگذشت. روزنامه‌ها در سرخط خبرشان نوشتند «همسر» گوستاو مالر و معشوقه‌‌ی گوستاو کلیمت، والتر گروپیوس، اسکار کوکوشکا و فرانتس ورفل از دنیا رفت. آلما مالر، آهنگساز و هنرشناس اتریشی که همسر و معشوقه‌ی برخی از مهمترین هنرمندان زمانه‌ی خود بود، در سایه‌ی این مردان نامدار از خلاقیت و شکوفایی بازماند و با وجود استعداد و خلاقیتی کمیاب، اثر برجسته‌ای به جا نگذاشت.