مسیر آینده، راهی که باید برعکس مسیر فعلی باشد
ایران عطر خاص خودش را دارد. فضای شهری و روستا‌هایش عطری دارند که شهرها و روستاهای ترکیه و آلمان که در آن‌ها زندگی کرده‌ام، از آن بی‌بهره‌اند.
ایران فراتر از آب و خاکش، برای من عبارت است از مردم و روحیات و خلق و خوی خاص ایرانی‌ها. مهمانی‌های ایرانی، غذای ایرانی، قصه‌ها و آداب و رسوم ایرانی، روابط بین آدم‌ها از اعضای یک خانواده یا فامیل تا اقوام دورتر و همسایه‌ها، عروسی‌ها و عزاداری‌ها و در یک کلمه فرهنگ ایرانی چیزی است که این کشور و مردمش را با آن تعریف می‌کنم.
فراتر از شعارهایی که ممکن است آزاردهنده باشند، من عاشق درخت‌ها و کوه‌ها و دشت و بیابان‌های ایران‌ام. عاشق کوچه‌های تنگ و بوی خاک. عاشق زبان فارسی و حتی تعارف کردن‌هایی که گاهی بوی ریاکاری می‌دهند ولی وقتی در کلیت فرهنگ ایران به آن نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که ریشه در احترام دارند.
البته یک چهره‌ی خشن از ایران هم وجود دارد که بدون شک مربوط به حکومت است. من این بخش از ایران را دوست ندارم اما متأسفانه فعلاً بخشی از واقعیت ایران مربوط به همین چهره‌ی سیاسی و حکومتی است. بسیاری از رفتارهای ناهنجار مردم ریشه در مناسبات و فرهنگ سیاسی و حکومتی ایران دارد و ترس و سرکوب یکی از مهم‌ترین چیزهایی است که مردم را تا حد زیادی منفعل کرده است.
بزرگ‌ترین آرزوی زندگی من ایران بدون شکنجه و اعدام است. ایرانی با قوه‌ی قضائیه‌ی مستقل و عادل. ایرانی با عدالت اجتماعی زیرا اگر عدالت برقرار شود، کینه‌های ناشی از تبعیض و نابرابری در مقابل قانون نیز از بین خواهد رفت.
به نظر من، مردم با توجه به تجربه‌ی دهه‌ی ۶۰ و سال ۸۸ نسبت به اهمیت عدالت در زندگی اجتماعی آگاه‌تر شده‌اند و این تجربه‌ها، می‌توانند به طی مسیر درست و به نتیجه رسیدن کمک کنند.
اما برای انتخاب مسیر بدون شک باید از حکومت فعلی عبور کرد. حکومت در دو دهه‌ی گذشته نشان داده که قابل اصلاح نیست. مسلماً در آینده‌ی سیاسی و اجتماعی ایران باید مسیری را در پیش گرفت که درست برعکس مسیر حکومت فعلی باشد. اگر حکومت اسلامی، اختیار مردم را حتی در لباس پوشیدن سلب کرده، باید آن را آزاد کرد. اگر با کشورها دشمنی کرده، باید دوستی کرد. اگر به زور اسلامیزه کرده، باید آزادی‌های مذهبی داد. اگر ساختار حکومت فقاهتی بوده، باید آن را سکولاریزه کرد. اگر دانشگاه‌ها تبدیل به محلی خنثی و بی‌نشاط شده که فقط درس‌هایی حفظی و بدون بهره‌دهی را در مغز دانشجو فرو می‌کند باید نشاط و یادگیری و درک مطلب و تحقیق و پژوهش را به دانشگاه برگرداند. در یک کلام، بهترین مقیاس برای سنجش مسیر آینده این است که مطمئن باشیم هر کاری که حکومت فعلی اصرار به انجامش دارد، به ضرر مردم و جامعه است.
شعله پاکروان فعال مدنی مقیم آلمان است.
