آخرین باری که زنان ایران در روز «هشت مارس» به خیابان‌ها آمدند ۱۷ اسفند ۱۳۸۵ بود: خیابان بهارستان، مقابل ساختمان مجلس؛ تجمعی که در نهایت با ضرب و شتم و بازداشت شرکت‌کنندگان آن تمام شد. پس از آن، با تشدید فضای امنیتی، تا ۱۱ سال امکان فراخوان دادن برای تجمع «روز جهانی زنان» وجود نداشت.

«هندی و هرمز»، دومین فیلم داستانی بلند عباس امینی در شصت‌و‌هشتمین دوره‌ی برلیناله در بخش نسل‌ها به نمایش درآمد. فیلمی که از لحظه‌ی شروع بیننده را با سرنوشت شخصیت‌هایش درگیر می‌کند. هرمز نوجوانی ۱۶ ساله است که به سبب شرایط سخت زندگی به دنبال یافتن کار است. شرط تأهل برای استخدام در معدن خاک سرخ هرمز او را وادار به ازدواج با هندی می‌کند، هندی دانش‌آموزی 13 ساله است و ...

جنبش زنان چگونه در ایران شکل گرفت و توانست زنان را از کنج اندرونی‌ها به مدرسه و دانشگاه بفرستد؟ زنان ایرانی چطور حق رأی گرفتند، و چرا پس از پیروزی در تغییر دادن بخشی از قوانین نابرابر، همه‌ی دستاوردها را به یک‌باره از دست دادند؟ در این مجموعه مقاله، با مرور تاریخ جنبش زنان در ایران، به جست‌وجوی پاسخ‌هایی برای این پرسش‌ها می‌پردازیم.

«اسلحه را گذاشت روی شانه‌ی من و رفیقم را تیر باران کرد.» این گفته‌ی مردی محکوم به اعدام است که پس از سه بار سکته‌ی مغزی، در حالی که فلج شده بود، آزاد شد و چندی بعد در نهایت فقر درگذشت. روایت‌های ایرانیانی که شکنجه‌های در زندان و حتی خارج از آن را تحمل کرده‌اند بی‌شمار است. شکنجه‌هایی که آثار روانی و جسمی‌اش، حتی بر خانواده‌ی آن‌ها و نسلی که شاهد این شکنجه‌ها بوده، آثاری بلند مدت دارد...

من در سال ۱۹۵۷ متولد شدم، همان سالی که دولت چین بیش از ۳۰۰ هزار تن از روشنفکران، از جمله نویسندگان، آموزگاران، روزنامه‌نگاران، و هرکسی را که جرئت کرده بود از حکومت کمونیستیِ تازه‌تأسیس انتقاد کند، پاک‌سازی کرد. این روشنفکران، در راستای سلسله مبارزاتی در جهت آن‌چه جنبش راست‌ستیزی خوانده می‌شد، برای «بازآموزی» به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند.

مادربزرگِ آن روزهای هنوز نیامده، حتماً خاطره‌ها دارد از پلیس‌هایی که در خیابان‌ها منتظر شکار زنان و دخترانی بودند که پارچه‌ی روی سرشان کمی عقب رفته و موهایشان پیدا بوده، یا آستین‌هایشان کمی بالا رفته بوده، یا انحنای پا و سینه‌شان از زیر لباس‌ها به چشم می‌آمده ...

نژادپرستی، برده‌داری، و ستم به سیاه‌پوستان در طول تاریخ سرمایه‌داری‌ نقش تعیین‌کننده‌ای داشته است، و امروزه نیز سرآغاز هر مکالمه‌ای درباره‌ی عدالت را شکل می‌دهد.

فعالیت گزارشگران و خبرنگاران در مناطق جنگی بسیار خطرناک و دشوار است، و شاید به همین دلیل زنان کمتری به عنوان عکاس و گزارشگر جنگی شناخته شده‌اند. در عین حال، زنان عکاس و خبرنگار به دلیل جنسیت‌شان در موقعیت‌های جنگی با مخاطرات و تهدیدهای بیشتری هم مواجه‌اند. لینزی آداریو، عکاس و گزارشگر برجسته و برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر، از خاطرات و فعالیت‌های خودش در این زمینه سخن می‌گوید.