.
این روزها جمله‌ای از دیوید هاروی، بوم شناسی سیاسی، مدام در محافل ایرانی تکرار می‌شود: «در بلایای طبیعی هیچ‌چیزی طبیعی نیست». در واقع، همه‌چیز برساخته‌ی اقتصادی-اجتماعیِ جوامع است. وقتی جامعه‌شناسیِ فاجعه درس می‌دادم اولین چیزی که از شاگردانم می‌خواستم این بود که مقایسه‌ای بکنند بین تاریخ زلزله در ژاپن و ایران. چرا ژاپن در زلزله‌هایی به مراتب قوی‌تر از ایران، کشته نمی‌دهد و حتی تعداد مجروحان خیلی کم است. چرا اصلاً خسارت مالی و جانی‌ای که دارند قابل مقایسه با زلزله‌ای مثل بم نیست که از زلزله‌های ژاپن به‌مراتب سبک‌تر بود؟
.
چرا دانشمندان علوم طبیعی به مطالعه‌ی افسانه‌های رایج در میان بومیان روی آورده‌اند؟ آیا میان زمین‌شناسی و فرهنگ عامه رابطه‌ای وجود دارد؟ چگونه می‌توان از طریق قصه‌گویی با تغییرات اقلیمی و گرمایش زمین مبارزه کرد؟