رأی دادن کنشی جسمانی است: نام کسی را فریاد زدن، دستی را بلند کردن، برگه‌ای را در صندوق انداختن، یا صفحه‌ی نمایشگری را لمس کردن. اما این کنش در کشورهای مختلف و در دوره‌های گوناگون پیامدهای سیاسیِ به شدت متفاوتی داشته است. رأی دادن با انتخاب کردن یکسان نیست؛ در واقع، ممکن است که هیچ ربطی به انتخاب کردن نداشته باشد.
به منظور تأمین زمین لازم برای «طرح ملی مسکن» به تازگی قراردادی بین وزارت‌خانه‌های «راه و شهرسازی» و «جهاد کشاورزی» منعقد شده است که در آن، وزارتِ راه و شهرسازی به همتایان خود پیشنهاد مشارکت در ساخت و ساز داده است، به این ترتیب که زمین‌های «مازاد» تحت کنترل خود را به وزارت راه و شهرسازی «اهدا»، و در قبال آن معادل با ۵۰ درصد از مساحت اهدایی، واحد مسکونی برای کارمندان و منسوبین خود دریافت خواهند کرد.
در یکی از روزهای سال 1992، در دوران سقوط قیمت خانه‌‌های لندن، یک بازرگان اهل اتحاد جماهیر شوروی سابق، وارد یک بنگاه معاملات ملکی در محله‌ی کنزینگتون شد. او، و دو نفر شریک تجاری همراهش، هر کدام به صورت نقد، خانه‌‌هایی به قیمت 200 تا 320 هزار پوند خریدند.
چگونه لذت‌جوترین فرهنگ مصرفی دنیا، یکی از مذهبی‌ترین فرهنگ‌های جهان نیز هست؟ چرا عقلانیت دیوان‌سالارِ نظام سرمایه‌داری، ایمان به خدا را در صنعتی‌ترین جامعه‌ی دنیا، آمریکا، از بین نبرده است؟ کریس لِمَن، از سردبیران نشریه‌ی بوک‌فُروم، در پول‌پرستی به این پرسش‌ها پاسخ می‌دهد.