برخی هنرمندان به این نتیجه رسیده‌اند که قوی‌ترین اقدامات خلاقانه برای تغییر دادن دنیا می‌تواند خراب‌کاری و تخریب باشد. اما اگر آثار هنری واقعاً بتوانند در ساختارهای سیاسی و اجتماعی مداخله کنند، چنین مداخله‌ای به چه شکلی انجام خواهد شد؟ راهبرد خراب‌کاری و تخریب آثاری هنری تا چه اندازه می‌تواند به خلق اثر هنری منجر شود، و امکانات و محدودیت‌های آن چیست؟
ایمنی‌شناسی (ایمونولوژی) علمِ دشواری است. این شاخه از علوم زیست‌شناسی نه امتیازات درون‌شناختی و هنریِ کالبدشناسی را دارد، نه رازهای ذهنی روان‌شناسی را، و نه جاذبه‌ی شدید و تخصصی ژنتیک را. مطالعه‌ی سیستم ایمنی از پژوهش‌های پیچیده، بغرنج، دقیق، و غلط‌انداز است. اما یک نویسنده‌ی خوب می‌تواند هر موضوعی را جذاب و هیجان‌انگیز کند.
یک نویسنده‌ی عصب‌شناس به یک درمان انقلابی و هوشمندانه‌تر، جذاب‌تر، ظریف‌تر، شادمانه‌تر، و سالم‌تر برای مقابله با انواع بیماری‌ها دست یافته است: خواب خوب شبانه! به گفته‌ی او، خواب مناسب می‌تواند حافظه را تقویت کند، تناسب اندام را افزایش دهد، و احتمال ابتلا به سرماخوردگی، حمله‌ی قلبی، سرطان، و دیابت را کاهش دهد.
با وجود پیشرفت‌های چشمگیر در عرصه‌ی علم، محیط‌های کاری شرکت‌ها و سازمان‌های فعال در عرصه‌ی فناوری پیشرفته هنوز با مشکلات بسیاری، به ویژه در زمینه‌ی تبعیض‌های جنسیتی و نژادی، مواجه‌اند. بیشتر بها دادن به علوم اجتماعی و بهره‌گیری از نظریه‌های مطرح در این عرصه می‌تواند راه حل‌هایی برای برطرف کردن این مشکلات فراهم کند.
در سال ۱۹۳۸، نزدیک به چهل هنرمند و روشنفکر بیانیه‌ای با عنوان «زنده باد هنر منحط!» در قاهره منتشر کردند. این بیانیه به زودی به تأسیس گروه «هنر و آزادی»، متشکل از هنرمندان سورئالیست ساکن مصر، منجر شد. به تازگی، مجموعه‌ای از آثار هنری این گروه سورئالیستی در موزه‌ی تیت لیورپول در بریتانیا به نمایش در آمده است.
این که کسی به تلفن همراه معمولی‌اش چسبیده باشد و از تلفن همراه هوشمند بپرهیزد، قدری خلاف عرف و شاید عجیب و غریب به نظر می‌رسد. اما پرهیز کردن از هردو نوع‌شان دیگر عین دیوانگی به حساب می‌آید، به ویژه اگر کسی که این کار را می‌کند متولد میانه‌ی دهه‌ی هفتاد میلادی باشد.
اگر نقاشی‌های مارک روتکو را دیده باشید (بوم‌هایی بزرگ که با سطوح رنگ اتمسفری پر شده‌اند) و فکر کرده باشید «یه بچه هم می‌تونه اینا رو بکشه»، در واقع از این نقاش سبک «اکسپرسیونیسم انتزاعی» تعریف کرده‌اید!
سازوکارهای سیاسی در ژاپن بی‌عیب‌ونقص نیست، اما این کشور بسیار بیشتر از آمریکا، هند، و خیلی از کشورهای اروپایی سیاستی دموکراتیک و لیبرالی دارد. ژاپن به عنوان کشوری عمدتاً متشکل از طبقه‌ی متوسط و در خدمت طبقه‌ی متوسط، از خطر سیاست‌های عوام‌گرا و پوپولیستی که در کشورهای دیگر شدت گرفته‌اند دور مانده است.