قهوه‌خانه یکی از مکان‌های اجتماعی ترکیه است که از سالیان بسیار دور معمول بوده و هنوز هم در تمامی شهرها، روستاها و محله‌های آن به حیات خود ادامه می‌دهد. مکانی که دقیقاً با همین نام و کارکرد در ایران هم وجود داشته اما...
کتاب «امپراتوری‌های ذهن»، به نحوی استادانه تأثیرات منفی استعمار را، نه بر گذشته بلکه بر «سیاست‌‌های امروزی» نشان می‌دهد. قضیه‌ی سوریه، مثال بارزی است از تداوم «واکنش‌های استعماری» در این دو بزرگ‌ترین قدرت استعماری پیشین در اروپا.
«به مناسبت روز جهانی دموکراسی»: از هنگ کنگ تا مسکو، و از تفلیس تا بلگراد، انبوهی از مردم هر هفته سرگرم اعتراضات خیابانی هستند. آنها اغلب با نیروهای مسلح و عصبانیِ پلیس مواجه‌اند که به باتون و گاز اشک‌آور مجهزند. بعضی از این تظاهرات، بزرگ‌ترین راه‌پیمایی‌هایی هستند که ...
زنی که نیمی از صورتش در تشک فرو رفته، به حالتی جنینی روی تختی فلزی خوابیده است؛ زنی دیگر با پاهایی باز در حالی که دامنش به دور کمر جمع شده روی ملحفه‌های سفید دراز کشیده است. سومین زن...
آیا زمان اول و آخر دارد؟ یا خارج از ما واقعاً وجود دارد؟ آلبرت اینشتین جوان در مباحثه با آنری برگسون فیلسوف در دهه‌ی ۱۹۲۰ ادعا می‌کند که زمانِ فیزیکدان، تنها زمان واقعی است. اینشتین با بالا رفتن سن دوراندیش‌تر شد. او تا هنگام مرگ عمیقاً دچار این مشکل بود که...
اگر جایی بخوانید یا بشنوید که یک چاپخانه‌ی کتاب‌های زیرزمینی واقعاً زیرزمین است احتمالاً احساس می‌کنید که نویسنده یا گوینده اهل اغراق و خالی‌بندی است، اما چاپخانه‌ی فرید و شریکش واقعاً در زیرزمین است. جایی حوالی...
پس از هر حمله‌ی تروریستی، بی‌درنگ می‌پرسیم چه کسی و چرا ممکن است چنین کاری بکند؟ وقتی پای دین در میان است پرسش‌ها تشدید می‌شود. همیشه اوضاع بر همین منوال است، خواه مهاجمان اعضای داعش در حملات پاریس باشند یا...
جمهوری آفریقای مرکزی، کشوری کوچک و دور از دریا، از زمان کسب استقلال از فرانسه در سال ۱۹۶۰ گرفتار جنگ‌های داخلی مصیبت‌بار بوده است. اکنون، یک دادستان نظامی سابق در حال نبرد برای جبران این خسارت‌ها است.
اگر «مزرعه‌ی حیوانات» و «دل تاریکی» رتبه‌ی اول و دوم بهترین رمان‌های سیاسی را احراز کنند، رتبه سوم بی‌شک از آنِ داستانی بسیار کوتاه است که به فارسی هم ترجمه شده...
کمی دورتر از ردیف مغازه‌های پر زرق‌وبرق محله‌ی «نیشان‌تاشی» در شهر استانبول، در خیابان اصلی میان یک مغازه‌ی عینک‌فروشی و مغازه‌ای که کیف و چمدان ارزان می‌فروشد، پلاک سیاهی، با حاشیه‌ی طلایی رنگ بر سنگ‌فرش خیابان نقش بسته است: «هرانت دینک در ۱۹ ژانویه‌ی ۲۰۰۷، ساعت ۱۵:۰۵ در این‌جا کشته شد.»
چقدر تجاوز یا شواهد تجاوز کافی‌ست تا زنان بازمانده‌ی خشونت‌های جنسی بتوانند غرامت بگیرند یا به عدالت برسند؟ آیا مردانی که در دوران جنگ به آنها تجاوز جنسی شده است هم می‌توانند متجاوزان را به دادگاه بکشانند؟ چه تجربه‌ای در زمینه‌ی به دادگاه کشاندن متجاوزان جنسی وجود دارد؟
فاجعه‌ی زمان ما این است که سقوط فزاینده‌ی سازوکارهای حمایتی زندگیمان با عصر آسیب‌‌های عمومی تطابق یافته است. درست همان وقتی که که نیاز داریم منافع شخصی و کوته‌بینی را کنار بگذاریم، دولت‌‌ها در گوشه و کنار جهان نمایندگی پست‌ترین و کثیف‌ترین منافع خاص را بر عهده گرفته‌اند.
کم نیستند زنانی که موقع طلاق، مهریه و همه‌ی حق و حقوق و گاه هرچه را که دارند به شوهرشان می‌بخشند تا در عوض حضانت بچه‌ها را بگیرند. اما هنوز چند ماه از جدایی نگذشته می‌فهمند که...
سفر کردن چیست و چه ارتباطی با آزادی دارد؟ سفر با «حضور» ما چه می‌کند؟ آیا عکس‌هایمان از سفر، واقعیتی از آن لحظه به ما نشان می‌دهند؟
زنی که آن روز آمد تا در یک دوره‌ی آموزشی یک‌روزه شرکت کند، مانتوی سبز رنگ‌باخته‌ای به تن داشت و شالی کهنه بر سر. صورتش مثل بقیه‌ی کسانی که ماه‌ها از مسیر کوه و جنگل...
هنوز خواب و بیدار بودم. به عادت همیشه که تا چشم باز می‌کنم، گوشی موبایل را از کنار تخت برمی‌دارم. اینستاگرام را باز کردم و پیام نوشین را دیدم. صدا را که شنیدم دیگر قلبم آن‌قدر تند می‌زد که می‌شد صدایش را شنید. لرزش دست‌هایم را به سختی می‌توانستم کنترل کنم و در حالی که رنگ از صورتم پریده بود می‌دانستم که همه چیز در زندگی‌ام عوض شده است.
کتاب دیگری در شعر معاصر فارسی در نقد ادبی که به تازگی در ایران انتشار یافته به لحاظ موضوع خود کتابی «دیگر» است و باید به نویسنده‌ی آن تبریک گفت که به سراغ چنین موضوع و زمینه‌ای رفته که کمتر بدان پرداخته شده است...
تصور کنید که جمعیت شهر شما یک‌شبه ۳۰ درصد افزایش یابد. اکثر تازه‌واردها فقیر، گرسنه و بی‌سرپناه هستند و حتی زبان شما را بلد نیستند. بعد تصور کنید که به جای بیرون راندن آنها از شهر، با آغوش باز از ایشان استقبال کنید و به بهترین شکلِ ممکن آنها را جا دهید. به غازیان تپه خوش آمدید، شهر صنعتی در جنوب ترکیه که دقیقاً چنین اتفاق در آن رخ داده است.
چهار دهه پس از استقرار جمهوری اسلامی، خانواده‌های هزاران زندانی سیاسی و عقیدتی که در ایران به دست عوامل حکومت کشته یا ناپدید شده‌اند، هنوز نمی‌دانند چه بر سر عزیزانشان آمده... با شادی صدر، مدیر سازمان «عدالت برای ایران» که به تازگی فراخوانی برای ثبت پرونده‌های ناپدیدشدگان قهری در سازمان ملل منتشر کرده است درباره این موضوع گفتگو کردیم.
