تصور کنید که جمعیت شهر شما یک‌شبه ۳۰ درصد افزایش یابد. اکثر تازه‌واردها فقیر، گرسنه و بی‌سرپناه هستند و حتی زبان شما را بلد نیستند. بعد تصور کنید که به جای بیرون راندن آنها از شهر، با آغوش باز از ایشان استقبال کنید و به بهترین شکلِ ممکن آنها را جا دهید. به غازیان تپه خوش آمدید، شهر صنعتی در جنوب ترکیه که دقیقاً چنین اتفاق در آن رخ‌ داده است.

ایلهان اوزگل برای دیدار با پدر کهنسال و بیمارش به روستای عیاش رفته بود. او سوار بر هوندا سیویکِ خود در راه بازگشت از این روستا به آنکارا بود که فهمید اخراج شده است...

دو ماه قبل یک روز وقتی از خواب برخاستم با هزاران پیام توهین‌آمیز در شبکه‌های اجتماعی روبه‌رو شدم که بسیاری از آنها توسط بات‌ها و ترول‌ها فرستاده شده بود. جملاتی را از یکی از رمان‌هایم، «نگاه خیره»، بیرون کشیده بودند و با انتشار آنها خواهان محاکمه‌ی داستان‌نویسان به اتهام «هرزگی» شده بودند.

موضع مصطفی کمال آتاتورک، بنیان‌گذار ترکیه‌ی مدرن، درباره‌ی نسل‌کشی ارامنه از موضوعات به شدت بحث‌انگیز است. بررسی آثار آتاتورک نشان می‌دهد که، اگرچه او این فاجعه را «عملی شرم‌آور» شمرده، با مطرح کردن خشونت ارامنه با ترک‌ها به عنوان سیاست نابودسازی و توحشی منحصر به فرد در تاریخ، در صدد کم‌اهمیت جلوه دادن آن نسل‌کشی است. 

آن‌چه می‌خوانید داستان کوتاهی درباره‌ی اثرات ویرانگر جنگ سوریه بر زندگی اهالی منطقه است. نویسنده‌ی آن، صلاح‌الدین دمیرتاش، حقوق‌دان و سیاست‌مدار کُرد و رهبر مشترک «حزب دموکراتیک خلق‌ها» در ترکیه است که، به دنبال بازداشت گسترده‌ی منتقدان اردوغان، رئیس جمهور کشور، به زندان افتاده است.

جنگ‌های خاورمیانه و کشتارها در سوریه و ترکیه زخم‌های عمیقی در جسم و جان اهالی این منطقه ایجاد کرده است. دو شاعر برجسته‌ی زن، یکی از کردهای ترکیه و دیگری از عرب‌های سوریه، بیزاری خود از این ستم‌ها و خون‌ریزی‌ها را در اشعار درخشان خود بازتاب می‌دهند.