فردریش نیچه، فیلسوف آلمانی، با کنایه می‌گوید: «بشر برای خوشبختی تلاش نمی‌کند، فقط انگلیسی‌ها چنین می‌کنند». او فایده‌گرایانی مثل جرمی بنتام و جان استوارت میل را که هدفِ اخلاقیات را دستیابی به بیشترین خوشبختی برای همگان می‌دانند، نکوهش می‌کند.
دسیدریوس اراسموسِ رتردامی، شخصیت برجسته‌ی رنسانس شمال، عمدتاً به عنوان بزرگ‌ترین چهره در میان اولین اومانیست‌ها شناخته می‌شود. پانصد سال پیش، اراسموس با شورشی پوپولیستی به رهبریِ تحریک‌گر پرنفوذی به نام مارتین لوتر مواجه شد، قیامی که گسست‌ها و تفرقه‌های حاصل از آن کمتر از تبعات پدیده‌ای نبود که اکنون در آمریکا و اروپا شاهد آن هستیم.
پدر و مادر من، پس از این که در سال ۲۰۱۳ از جنگ سوریه فرار کردند و وارد مصر شدند، با تمام توان کوشیدند تا زندگی سابق خود را بازآفرینی کنند. مادرم، یک زن خانه‌دار و آشپزی تمام‌عیار، اتاق پذیرایی خانه‌ی جدید در قاهره را به شکلی چید تا شبیه اتاق پذیرایی قبلی‌مان در دمشق شود.
فرد گیاه‌خواری به خانه‌ی دوستی برای صرف شام دعوت شده است. میزبان فراموش کرده که مهمانش گیاه‌خوار است و ظرف گوشت خوکی را در مقابلش می‌گذارد. مهمان چه کار می‌تواند بکند؟
تصور کنید که به خانه‌تان بازمی‌گردید و می‌بینید که کل خانه زیر و رو شده، اشیای قیمتی‌تان به سرقت رفته، فرزندانتان به ستون بسته شده‌اند و از پشتشان به خاطر ضربات شلاقی که خورده‌اند، خون می‌ریزد. دیدن این منظره وجودتان را مالامال از اندوه می‌کند، تا حدی که ...
چیزی شبیه به معجزه بود. به چند نفری که در خیابان‌ها ایستاده بودند، تعداد بیشتری ملحق شدند. مردم با پای پیاده سراسر خیابان‌ها را پر کردند، و ناگهان بسیاری آنجا بودند. دست در دست هم شعار سر می‌دادند و ترانه می‌خواندند. در ۲۳ اوت...
در اواخر سال 1887، هنرمندی تنگدست به نام ونسان ون‌گوگ تعدادی نقاشی روی دیوارهای غذاخوری شاله در پاریس آویخت. بالای میزهای عریضی که پاریسی‌های کم‌درآمد برای خوردن غذاهای ساده و همیشگی دورشان جمع می‌شدند، آثار ون‌گوگ در کنار آثار هنرمندانی همچون آنری دو تولوز-لوترک، امیل برنارد و دیگر هنرمندان آوانگارد دیوارها را تزئین کرده بودند.
احتمالاً هرگز نام ویلیام کینگدون کلیفورد را نشنیده‌اید. او در 33 سالگی از دنیا رفت و از بزرگان فلسفه محسوب نمی‌شود. اما نمی‌توانم شخص دیگری را تصور کنم که ایده‌هایش تا این اندازه به عصر شبکه‌ای و دیجیتالی ما مرتبط باشد. ممکن است عجیب به نظر برسد زیرا از شخصی صحبت می‌کنیم که مهم‌ترین اثر فلسفی‌اش مقاله‌ای است که تقریباً 150 سال پیش و در عصر ویکتوریا نگارش یافته است.