من در سال ۱۹۵۷ متولد شدم، همان سالی که دولت چین بیش از ۳۰۰ هزار تن از روشنفکران، از جمله نویسندگان، آموزگاران، روزنامه‌نگاران، و هرکسی را که جرئت کرده بود از حکومت کمونیستیِ تازه‌تأسیس انتقاد کند، پاک‌سازی کرد. این روشنفکران، در راستای سلسله مبارزاتی در جهت آن‌چه جنبش راست‌ستیزی خوانده می‌شد، برای «بازآموزی» به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند.
در سال‌های اخیر، و به ویژه بعد از به قدرت رسیدن دونالد ترامپ در آمریکا، موج برخوردهای شدید با «مهاجران بزهکار» و اخراج آنان از این کشور تشدید شده است. اما به عقیده‌ی برخی پژوهشگران، اخراج این گروه از مهاجران به دلیل ارتکاب جرایم کوچک و غیرخشونت‌آمیز اقدامی نادرست و مغایر با حقوق انسانی آنان است.
اولین بار یکی از دوستانم موضوع مهاجرت سازمان‌یافته‌ی شیرازی‌ها به زنگبار در هزار سال پیش را برایم تعریف کرد. دوستم برای انجام یک پروژه‌ی فرهنگی به تانزانیا و جزیره‌ی زنگبار سفر کرده بود، و وقت عبور از کوچه و خیابان‌های زنگبار یک عالم واژه‌ی فارسی و نشانه‌های ایرانی در رفتار و کنش مردم دیده یا شنیده بود.
آصف ۲۲ ساله و متولد ایران است. پدر و مادرش در دوره‌ی اول جنگ با طالبان به ایران پناه آورده بودند. پدر آصف گذرنامه‌ی اقامتی دارد و بخشی از همان دو میلیون مهاجری است که «قانونی» محسوب می‌شوند.
چند دهه است که حضور مهاجران افغان در ایران به مسئله‌ای سیاسی و اجتماعی برای جمهوری اسلامی تبدیل شده، و در بزنگاه‌های گوناگون ــ از بحران‌های اقتصادی و جنبش‌ها و اعتراضات علیه نظام تا تنش‌های منطقه‌ای ــ بارها موجی از اخراج دسته‌جمعیِ آن‌ها به راه افتاده است.
از هر چهار شهروند ونزوئلا، یک نفر کشور را ترک کرده است. هفت سال قبل، شمار شهروندانی که کشور را ترک می‌کردند ــ خواه مهاجران یا گریختگان از وطن ــ یک نفر از هر ده نفر بود.
فردریش لیست، نظریه‌پرداز آلمانی ناسیونالیسم اقتصادی در قرن نوزدهم، گفته بود که «ملت بین فرد و بشر قرار دارد.» او خوش‌بین بود. دو قرن بعد، به نظر می‌رسد که فرد و بشر، هر دو، زیر ملت قرار دارند.
در نهمین قسمت از مجموعه پادکست «با کمی تردید» فهیمه خضر حیدری و حسین قاضیان درباره‌ی دوگانه‌ی ماندن یا رفتن گفت‌وگو کرده‌اند. موضوعی که چیزی از یک جدال بزرگ کم ندارد: از ایران برویم یا نرویم؟
