غیث عبدالاحد، روزنامه‌نگار نشریه‌ی «گاردین»، زمانی که برای تهیه‌ی گزارش از مناطق جنگی در خاورمیانه به سر می‌برد، و دو بار نیز دستگیر شده بود، نقاشی‌های آب‌رنگی از آن مناطق کشیده بود. این نقاشی‌ها توانست به او کمک کند تا بر آسیب‌های روانیِ ناشی از حضورش در مناطق جنگی چیره شود.
در سال ۱۹۷۶، یک دهه پس از تأسیس دانشکده‌ی هنرهای زیبا در کابل، اولین گروه از زنان افغانستانی در این دانشکده ثبت‌نام کردند.
نگاهی به زندگی و آثار فریده لاشایی، نقاش، مجسمه‌‌ساز، نویسنده، مترجم و از پیشگامان هنر نوگرای ایران
خواب‌بیدار به صد سالِ پشتِ سر نگاه می‌کنی و می‌بینی جز آن تکه‌ی هموار و تابناک دهه‌ی چهل و دو سه سالی از دهه‌ی بعد که بیشتر از جنس چهل است تا از جنم پنجاه، باقی همه سنگلاخی زیر پای رهرو هنر و ادب این خطه بوده و بس.
نگاهی به زندگی و آثار بهجت صدر، نقاش نوگرای معاصر که از پیش‌کسوتان هنرهای تجسمی در ایران بود.
بازیابی یا خلق هویتی شخصی و جمعی در مواجهه با تبعیض و فرودست‌انگاری، یکی از دغدغه‌های تاریخیِ سیاه‌پوستان است.
«خانه‌ی آبی» محل زندگی فریدا کالو و همسرش دیه‌گو ریورا در مکزیکوسیتی بود که امروز به عنوان موزه‌ی فریدا شناخته می‌شود و ماهانه ۲۵ هزار علاقه‌مند را به خود جلب می‌کند. سپهر عاطفی در این گزارش به این مکان و زندگی پر فراز و نشیب فریدا و رابطه‌ی او با دیه‌گو ریورا که خود نیز نقاش برجسته‌ای بود، پرداخته است.
نخستین نمایشگاه دوسالانه در ایران که «بی‌ینال تهران» نام گرفت در ۲۵ فروردین ۱۳۳۷ در کاخ ابیض برپا شد.
