اغلب از یاد می‌بریم که اروپای معاصر، برخلاف آمریکا، نه با شور و شوق سرآغازهای تازه که با حس هراس‌آلودی از تباهیِ خود پدیدار شد. جنایات نازی‌ها کل «دنیای قدیم» را همچون سرطانی که از دیرباز در درون آن ریشه دوانده مبتلا کرده بود. و از همین رو، آن ملت‌های اروپایی که بر «رایش سوم» چیره شدند خود آلوده به...
هستی هم از نظم می‌گوید و هم از بی‌نظمی. ما انسان‌ها در پی پیش‌بینی‌پذیری هستیم، و همچنین مشتاق مواجهه با چیزهای نو. نیلز بور و کنفوسیوسی‌ها می‌گویند که باید از این تناقض‌ها استقبال کنیم.
گروه اقتصاد «آزمایشگاه ریاضی لندن» در حال تلاش برای بازآرایی بنیادیِ نظریه‌ی اقتصادی است، و اساس کار خود را از اصل آغاز می‌کند که افراد، برای بهره‌برداری بیشینه، از آن‌چه برایشان در طول زمان اتفاق می‌افتد تلاش می‌کنند، نه از آن‌چه به شکل میانگین در مجموعه‌ای از دنیاهای موازی برایشان اتفاق می‌افتد.
جبرانِ چهل ساله نوشته بود: «تمام هستی من در پیامبر است. هر کاری که پیش‌تر کرده بودم فقط پیش‌درآمدی به این کتاب بود.» هنگامی که پیامبر منتشر شد...
یک‌شبه میلیون‌ها نفر، بی‌اعتنا به از دست رفتن دموکراسی، از سر سپردن به حکم یک مرد مقتدر مسرور شدند، و وقتی به آن‌ها گفته می‌شد که اجازه دارند چه کار بکنند و چه کار نکنند،... احساس آسودگی می‌کردند که نظم و امنیت دوباره برقرار شده است. به عقیده‌ی فروم، این بحرانی بود که «بزرگ‌ترین دستاورد فرهنگ مدرن، یعنی فردیت و یکتاییِ شخصیت» را به خطر انداخته بود.
از کشتار آمریتسار چه می‌دانیم؟ «اودام سینگ» که بود و چرا نام مستعار «رام محمد سینگ آزاد» را برای خود برگزید؟ آیا گاندی و نهرو با «وطن‌پرستی» به سبک او موافق بودند؟
ماریو بارگاس یوسا، نویسنده‌ی سرشناس پرویی و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات، منتقد ادبی و فرهنگی و مقاله‌نویس برجسته‌ای هم هست. رمان‌نویس آمریکای لاتینی در تازه‌ترین مجموعه مقالات‌اش نگاهی انتقادی به وضعیت فرهنگی معاصر انداخته، و درباره‌ی سطحی شدن فرهنگ و حاشیه‌نشین شدن ادبیات هشدار می‌دهد.
از «روزه‌داری تا مرگ» چه می‌دانیم؟ آیا می‌توان این روش را یکی از انواع «مؤثر» اعتراض‌های مدنی خشونت‌پرهیز دانست؟ چرا ایروم شارمیلا دیگر نمی‌خواهد که «نماد مقاومت مدنی» باشد؟