ویدئو و عکس

تقدیم به روجا آزادیان که در یک پرواز صدایش در آسمان خاموش شد:

«تمام مردم دنیا به یک زبان سکوت می‌کنند.»

جمعه: مورخ ۲۵ بهمن‌ماه ۱۳۹۸ ساعت ۱۶ عصر

هم‌زمان اما در وجه دیگری با برگزاری سی‌و‌پنجمین جشنواره‌ی ‌موسیقی ‌فجر، در بخشِ خارج از همه‌ی مسابقات، برای دومین سال مقابلِ تالار وحدت، یعنی در خیابان ایستادم و با رعایتِ کاملِ موازین اخلاقی و قانونی در زیرِ شعارِ سفیدِ شهرداری که نوشته است: «تهران شهری برای همه» پرفورمنس آرتِ آداجیوی ۷۵۲ را به یادِ آن پروازِ همیشگی اجرا کردم.

این اجرا پیشکش بود به روجا، خواننده‌ی گروه ‌کُرِ تهران و دیگر مسافرانِ هواپیمای‌ مسافربری‌ اوکراین که آسمانی شدند. اجرای قطعه‌ی صدوهفتادوشش/دوم را با پاهایم روی زمین کوبیدم، تا زمین یادش بماند که چه عزیزانی را به او می‌سپاریم تا بعد ما را با لاله‌های سرخ و رویش گیاهانِ نو در بهارش سرسبز ‌کند و بذرِ امیدمان را جوانه زند.

جمعه هم‌چون سال گذشته، خیابان از آنِ من شد.

با آسمان و ابرها و آن بادِ تندی که گرچه می‌وزید تا شمع‌ها شعله نگیرند، اما در انتها، سر فرود آورد تا شمع شعله‌ور شود و آتشِ نامِ آن‌ها به دست‌های من گرما بخشد، به دست‌های دوستان و همراهانی که مرا ارج نهادند و کنارم حضور داشتند تا بگرییم، بخوانیم و به غربت و تنهاییِ همیشگی‌مان فکر کنیم، اما ادامه ‌دهیم و با هم ما باشیم.

ما جمعه فقط ۱۶ نفر بودیم! اما بودیم! کنار هم. نه فقط هَشتگی سیاه و ناکارآمد بر دایره‌ی پروفایل‌های مجازی و یا شعاردهندگان مجازی که صبح زنده‌باد گویند و شب‌ها مرده‌باد.

جمعه برای هم‌دردی با دل‌های بازماندگانی که در سوگ نشسته‌اند، ۱۷۶ نفر شدیم بر شهرمان تهران.

این ویدیو را پرهام مهرآبادی تهیه ‌کرد، تا بلکه بتوانیم به قلب‌های عزادار بگوییم:

«غمِ بزرگ را به کار بزرگ تبدیل کن»