پس از هر حمله‌ی تروریستی، بی‌درنگ می‌پرسیم چه کسی و چرا ممکن است چنین کاری بکند؟ وقتی پای دین در میان است پرسش‌ها تشدید می‌شود. همیشه اوضاع بر همین منوال است، خواه مهاجمان اعضای داعش در حملات پاریس باشند یا...
من در دو سال و نیم گذشته انگیزه‌های تروریست‌ها را مطالعه کرده‌ام تا بتوانم به پیشبرد بحث دربار‌ه‌ی پیشگیری از حملات بعدی کمک کنم. من با روان‌شناسان، افراط‌گرایان سابق، کسانی که با متهمان تروریستی در زندان کار می‌کنند، مأموران عالی‌رتبه‌ی پلیس و قربانیان مصاحبه کرده‌ام...
از کشتار آمریتسار چه می‌دانیم؟ «اودام سینگ» که بود و چرا نام مستعار «رام محمد سینگ آزاد» را برای خود برگزید؟ آیا گاندی و نهرو با «وطن‌پرستی» به سبک او موافق بودند؟
مسئولان المپیک و نهادهای امنیتی کشورهای میزبان چه تدابیری برای مقابله با مخاطرات احتمالی می‌اندیشند؟ مطالعه‌ی المپیک چگونه به فهم علل افزایش احساس ناامنی در دنیای معاصر کمک می‌کند؟ چرا نمایش عمومی مانورهای امنیتی به جزئی از مناسک پیش از المپیک تبدیل شده است؟
با انجام هر حمله‌ی تروریستی از سوی مسلمانان افراط‌گرا، این پرسش در افکار عمومی پررنگ‌تر می‌شود که آیا اسلام ذاتاً اهل مدارا با نامسلمانان نیست، یا این که مسلمانان خشونت‌طلب را نباید مسلمان شمرد؟ یک فیلسوف به این پرسش دشوار پاسخ می‌دهد.
جان گری، فیلسوف نامدار انگلیسی، نشان می‌دهد که وحشیگری‌ها و اقدامات ویرانگرانه‌ی داعش نمونه‌های مشابهی در قرون اخیر داشته است. به باور او، این بربریت تکرارشونده نشان از آن دارد که در سیاست، بر خلاف عرصه‌ی دانش و فن‌آوری، نمی‌توان از مدرنیزاسیون و پیشرفت خطی صحبت کرد.