در راستای کمپین «ایران بدون نفرت» و در گفتگو با دکتر عباس میلانی، که از شرکت‌گنندگانِ در این کمپین نیز بوده است از عملکرد روشنفکران ایرانی و مسئولیت اجتماعی آنها در رویارویی با آزار بهائیان و تبعیض علیه آنها و دیگر اقلیت‌ها و دگراندیشان پرسیده‌ایم.
در سلسله گفتگوها درباره‌ی آینده‌ی ایران این بار از حسن یوسفی اشکوری پرسیده‌ایم چه تجربیاتی در فرهنگ سیاسی و اجتماعی ایرانیان پشتوانه‌ی سازندگی در ایران آینده است؟ دین، جریان‌های سکولار و ایرانیان خارج از ایران چه سهم و جایگاهی در شکل‌گیری ایران آینده دارند؟ آرزوها و ارزش‌های مشترک ایرانیان و نیز مسائل ایرانِ آینده چیست؟
دو عامل مهم داستان‌نویسیِ ایرانِ قبل و بعد از انقلاب را از هم جدا می‌کند: اول، جهان‌بینی نویسندگان و دوم، تفسیرشان از روابط قدرت. داستان‌نویسان مطرح پیش از انقلاب، به اشکال مختلفِ رئالیسم اجتماعی و رئالیسم انتقادی ملتزم بودند و بر مبنای قدرت تعیین‌کننده‌ی نهادهای مسلط بیرونی داستان می‌نوشتند. داستان‌نویسانِ پس از انقلاب بر کنش فردی و بُعد روانشناختی شخصیت‌های داستانی تأکید داشتند.
دوازدهمین همایش دوسالانه‌ی ایران‌پژوهی طی روزهای 14 تا 17 اوت در شهر ارواین در ایالت کالیفرنیا برگزار شد. انجمن ایران‌پژوهی که در سال 1967 در آمریکا بنیاد گذاشته شد، در پنجاهمین سال فعالیتش موفق شد پژوهشگرانی از 23 کشور دنیا را گرد هم بیاورد تا در 87 پنل تخصصی آخرین تحقیقات و آثار خود را در زمینه‌ی تمدن، فرهنگ، موسیقی، هنر و تاریخ ایران ارائه دهند. گزارش روز دومِ این همایش را که حمید مظفری تهیه کرده است ببینید: