این روزها جمله‌ای از  دیوید هاروی، بوم شناسی سیاسی،  مدام در محافل ایرانی تکرار می‌شود: «در بلایای طبیعی هیچ‌چیزی طبیعی نیست». در واقع، همه‌چیز برساخته‌ی اقتصادی-اجتماعیِ جوامع است. وقتی جامعه‌شناسیِ فاجعه درس می‌دادم اولین چیزی که از شاگردانم می‌خواستم این بود که مقایسه‌ای بکنند بین تاریخ زلزله در ژاپن و ایران. چرا ژاپن در زلزله‌هایی به مراتب قوی‌تر از ایران، کشته نمی‌دهد و حتی تعداد مجروحان خیلی کم است. چرا اصلاً خسارت مالی و جانی‌ای که دارند قابل مقایسه با زلزله‌ای مثل بم نیست که از زلزله‌های ژاپن به‌مراتب سبک‌تر بود؟

چرا دانشمندان علوم طبیعی به مطالعه‌ی افسانه‌های رایج در میان بومیان روی آورده‌اند؟ آیا میان زمین‌شناسی و فرهنگ عامه رابطه‌ای وجود دارد؟ چگونه می‌توان از طریق قصه‌گویی با تغییرات اقلیمی و گرمایش زمین مبارزه کرد؟