یک عکاس فرانسوی، در پروژه‌ای با عنوان «از درون به بیرون»، از هنرمندان کشورهای مختلف دعوت کرده تا با دیدگاه‌ها و دغدغه‌های خود عکس بگیرند و برای او بفرستند. استودیوی او این عکس‌ها را به صورت پوسترهایی در ابعاد بزرگ چاپ می‌کند و پس می‌فرستد تا در مکان‌های عمومی در همان کشورها به نمایش گذاشته شوند.
پس از اشغال سنجار توسط «دولت اسلامی» هزاران یزیدی به کوه‌های اطراف در اقلیم کردستان در شمال عراق رهسپار شدند تا شاید سرپناهی بیابند. فکر و ذکر این پناهجویان پیش دختران‌شان است که در اختیار «دولت اسلامی» اند.
نوزادی که سه هفته از عمرش می‌گذرد در آغوشم است. مادرش که اهل آفریقای سیاه است از سکونتگاه‌های موقت لندن بیرون رانده شده است. از آنجا که ثابت شده بود ترسش از آزار و اذیت موجه است، به عنوان پناهنده پذیرفته و به آنجا منتقل شده بود. و حالا مادر و نوزاد در گلاسگو ساکن منزل من شده‌اند.
میليون‌ها نفر كه براى فرار از كشورهاى جنگ‌زده و فقير به هر درى مى‌زنند تا خود را به كشورهاى امن‌تر برسانند، اغلب همه‌ی اندوخته‌ی زندگی‌شان را به قاچاقچیان انسان مى‌سپارند و با سرنوشت خود و خانوادهايشان قمار مى‌كنند. اين قاچاقچیان در تعقیب و گریزى خطرناک با مرزبانان در واقع با جان انسان‌ها «بازی» می‌کنند.
از مریم می‌پرسم: یونان چطور کشوری است؟ می‌گوید: کشور آفتاب و ساحل؛ و عکسی را توی موبایلش نشان می‌دهد از آخرین سفرش به آنجا. پشت سرش آبیِ یکدست است از خورشید تا ته دریای مدیترانه.
با بسته شدن مسیر موسوم به «مسیر بالکان» در ماه مارس سال گذشته، هزاران مهاجر و پناهجو در صربستان گیر افتادند. در حال حاضر، از شمار آنان کاسته شده است، اما همچنان روزانه صدها مهاجر غیرقانونی می‌کوشند به یاری قاچاقچیان از مرزهای صربستان عبور کنند و به کشورهای غرب اروپا بروند.
حوالی ساعت ۲ بامداد پنج‌شنبه مرا در برابر یک مغازه‌ی پیتزافروشی که شب‌ها آنجا کار می‌کنم دستگیر کردند.
«روزهای سربی» روزنوشت‌های یونس حیدری است از زندگی در اردوگاه سفیدسنگ در اواخر دهه‌ی ۱۳۷۰ در ایران. این اردوگاه که هنوز در شهرستان فریمان دایر است، گذرگاهی است برای اخراج و بازگرداندن افغانستانی‌های ساکن ایران به افغانستان. «روزهای سربی» یادآور تمام ستم‌های رفته بر مهاجران، بی‌کاغذان و نادیده‌گرفته‌شدگان افغانستانی است.