فریده لاشایی، اما وقتی نگاه می‌کنم

۱۲۸۶ قانون اساسی مشروطه، زنان را در ردیف دیوانگان، مجرمان و کودکان قرار می‌دهد و آنها را از حق رأی محروم می‌کند. 

۱۲۹۰ محمدتقی وکیل‌الرعایا، نماینده‌ی همدان در مجلس دوم، خواستار حق رأی برای زنان شد، اما باقی نمایندگان مجلس با آن مخالفت کردند.

بهرام بیضائی که چند هفته پیش هشتاد ساله شد، یادی کرده است از مادرش، شادروان نیره موافق که صدمین سالگرد تولد اوست.

۱۲۲۷: نخستین بار، طاهره قر‌ةالعین، از رهبران جنبش بابی، با برداشتن روبنده در ملاء عام کشف حجاب کرد.

۱۲۸۵: در سال‌های پس از مشروطه برخی زنان تحصیل‌کرده، مقالاتی در مخالفت با حجاب می‌نوشتند، روبنده‌‌هایشان را کنار می‌گذاشتند و در مجامع خصوصی چادر و روسری از سر بر می‌داشتند.

زنانی که در معرض خشونت جنسی‌ قرار می‌گیرند به ندرت درباره‌ی تجربه‌ی خود صحبت می‌کنند چون می‌ترسند که حرفشان را باور نکنند. وقتی زنی‌ از آن‌چه بر او رفته صحبت می‌کند، چیزهایی می‌گوید که برایمان باورنکردنی است، چیزهایی‌ که ما را پریشان‌خاطر می‌کند، چیزهایی‌ که انتظار شنیدنش را نداریم، چیزهایی‌ که ما را شوکه می‌کند.

سی سال پیش، در مرداد و شهریور ۱۳۶۷، هزاران زندانی سیاسی در شهرهای مختلف در سراسر ایران به طور مخفیانه اعدام شدند. سازمان «عدالت برای ایران»، در آستانه‌ی روز جهانی ناپدیدشدگانِ قهری (8 شهریور)، پلتفرم چندرسانه‌ای «خاکْ رنج» را رونمایی کرده است که برای نخستین بار مجموعه‌ای از اطلاعات و نقشه‌های گورهای جمعی در گستره‌ی ایران را به همراه ویدئوهایی از شاهدان، اطلاعات مربوط به سربه‌نیست‌شدگان و مقاماتی که مسئول این فجایع بوده‌اند، به دو زبان فارسی و انگلیسی در دسترس عموم قرار می‌دهد.

سعید سلطان‌پور از نخستین جان‌باختگان دهه‌ی 60 است که پس از تیرباران، در خاوران به خاک سپرده شد. او شاعر، نمایشنامه‌نویس و عضو کانون نویسندگان ایران بود که ترانه‌های محبوبی از آلبوم «شراره‌های آفتاب» همچون «سراومد زمستون» و «خون ارغوان‌ها» از جمله سروده‌های اوست. در گفتگوی زیر مهرداد بَران، آهنگساز، رهبر ارکستر و نوازنده‌ای که این آلبوم را ساخته، خاطراتش از آن دوران را تعریف می‌کند.

در این ماه کانون کتاب تورنتو نشست یکصد و سی‌ام خود را به یابود داریوش شایگان اختصاص داد. رامین جهانبگلو و مهدی خلجی دو سخنران این نشست بودند.

مانا نیستانی، تصویرگر، طی گفت‌وگویی در جریان نمایشگاه و نشست «دختران خیابان انقلاب» در برلین به موضوع زن در آثارش می‌پردازد.

کاری از حسام میثاقی

سال‌شمار جنبش زنان ایران در دوره‌ی مشروطه از سال 1285 تا 1304 خورشیدی

فیلم مستند «خاک-شکوفه-آتش» دﺭباره‌ی ﺯندگی طاهره قرةالعین ﺍست؛ ﺯنی اﺩیب که تأثیر حضوﺭﺵ ﺍز قرﻥ ۱۹ ﻭ ﺩوﺭاﻥ قاجار تا ﺍمرﻭز بر جنبش‌های برابری‌خوﺍه زنان ﺍدﺍمه ﺩﺍرﺩ. نوشتن ﻭ گفتن ﺍز قرةﺍلعین ﺩر ﺍیرﺍﻥِ پس ﺍز ﺍنقلاﺏ ﺍسلامی ممنوع ﺍست. حتی ﺩﺭ تجدید چاپ کتاﺏ‌های تاریخی یا ﺍدبی فصل‌ها ﻭ صفحه‌های مربوﻁ به ﺍو حذﻑ شده ﺍست.​ 

ماری و کیونی، رقاص و طراحِ رقص، مربیانی خلاق، و زن و شوهرند. این دو جوان، جداگانه و به صورت انفرادی راه حرفه‌ای‌شان را دنبال می‌کردند تا اینکه در نهایت، هنرِ رقص آن دو را به هم رساند. و حال زندگی‌شان ترجمان رؤیایی است که زمانی به مخیله‌شان هم خطور نمی‌کرد.