از مادران میدان مایو در آرژانتین، مادران ناپدیدشدگان در شیلی، مادران میدان تیان آنمن در چین تا مادران شنبه در ترکیه و مادران خاوران در ایران، انگار صدای مادران تنها صدایی بوده است که بالاتر از هر خشونت و زندان و مجازاتی، تا لحظهی مرگ آنان افشاگر جنایت باقی مانده است.
تصور کنید که به خانهتان بازمیگردید و میبینید که کل خانه زیر و رو شده، اشیای قیمتیتان به سرقت رفته، فرزندانتان به ستون بسته شدهاند و از پشتشان به خاطر ضربات شلاقی که خوردهاند، خون میریزد. دیدن این منظره وجودتان را مالامال از اندوه میکند، تا حدی که ...
چیزی شبیه به معجزه بود. به چند نفری که در خیابانها ایستاده بودند، تعداد بیشتری ملحق شدند. مردم با پای پیاده سراسر خیابانها را پر کردند، و ناگهان بسیاری آنجا بودند. دست در دست هم شعار سر میدادند و ترانه میخواندند. در ۲۳ اوت...
آیندهی تغییرات در جامعهی ایران و چگونگی و مسیر تحقق دموکراسی و پاسداشت حقوق بشر از جمله مباحثی است که در چند دههی اخیر همواره مورد بحث و مناقشه بوده است. «آسو»، در سلسله گفتوگوهایی با شماری از فعالان و تحلیلگران سیاسی و مدنی دربارهی ضرورت و چگونگی تغییرات در ایران، ملزومات وقوع این تغییرات، و بازوهای تغییر در جامعه گفتوگو کرده است.
از «روزهداری تا مرگ» چه میدانیم؟ آیا میتوان این روش را یکی از انواع «مؤثر» اعتراضهای مدنی خشونتپرهیز دانست؟ چرا ایروم شارمیلا دیگر نمیخواهد که «نماد مقاومت مدنی» باشد؟