از دوران مشروطه تا امروز جامعه‌ی ایران راهی طولانی پیموده و همواره خواستار فردایی بهتر، آزادتر و چیزی جز وضع موجود بوده. اما آیا معترضان به وضع موجود چشم‌انداز دقیقی از فردای که می‌خواهند دارند؟ آیا آینده را بدون چشم‌انداز می‌توان رقم زد؟