دو ماه قبل یک روز وقتی از خواب برخاستم با هزاران پیام توهین‌آمیز در شبکه‌های اجتماعی روبه‌رو شدم که بسیاری از آنها توسط بات‌ها و ترول‌ها فرستاده شده بود. جملاتی را از یکی از رمان‌هایم، «نگاه خیره»، بیرون کشیده بودند و با انتشار آنها خواهان محاکمه‌ی داستان‌نویسان به اتهام «هرزگی» شده بودند.
نجیب محفوظ، رمان‌نویس برجسته‌ی مصری، تحت تأثیر اندیشه‌های هانری برگسون، فیلسوف فرانسوی، به درک تازه‌ای از زمان تاریخی و نسبت آن با اخلاق دست یافت. محفوظ در رمان‌های خود، این درک روادارانه از زمان و اخلاق را در نگاه تازه‌اش به تاریخ مصر بازتاب می‌دهد.
سخنرانی دریافت جایزه‌ی نوبل ادبیات ۲۰۱۶
وقتی باخبر شدم که برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات شده‌ام، از خودم پرسیدم واقعاً ترانه‌های من چطور به ادبیات مربوط می‌شوند؟ درباره‌اش فکر کردم و خواستم این ارتباط را بشناسم. حالا می‌خواهم سعی کنم آن را برای شما نیز بازگو کنم. البته به احتمال زیاد، از پسش بر نخواهم آمد، ولی سعی‌ام را می‌کنم، و امیدوارم که حرف‌هایم شایان توجه و هدفمند باشند...
ما می‌رفتیم. جاده هم می‌رفت. پهنای جاده، و به هر سو که نگاه می‌کردی، تا چشم کار می‌کرد، زمین خاکی بود. شهرهای سوخته از خشک‌سالیِ تابستانی که گذشته بود، بی‌حال و بی‌رمق، ولو شده بودند روی زمین، و دکل‌های یک‌شکلِ برق فشار قوی آنها را به هم گره می‌زد.
در اردیبهشت سال ۱۳۸۷ مسئولین جامعه‌ی بهایی همزمان و در منزل مسکونی‌شان دستگیر شدند. آنها تمام این سال‌ها را تا امروز در زندان گذرانده‌اند. این نوشته، روایت همان روزهاست؛ نه در تهران که در زندگی مهاجری تازه‌وارد در غرب استرالیا
محقق و منتقد ادبی آمریکایی، که با «خطرناک‌ترین کتاب: نبرد بر سر اولیسِ جیمز جویس» (2014) برنده‌ی «جایزه‌ی ترومن کاپوتی» شده، در مراسم دریافت این جایزه از واقعیتی دردناک پرده بر می‌دارد: تداوم کار دانشکده‌های علوم انسانی، و به ویژه زبان و ادبیات انگلیسی، متکی به بهره‌کشی از استادیارهای موقت و بی‌اعتنایی به نقد خلاق ادبی است.
شب یلدا بود، سوپری زندان بعد از چند ماه میوه آورده بود و آنهایی که از چهار ساعت پیش صف بسته بودند دل دل می‌کردند که هندوانه هم آورده باشد...
آیا می‌توان ارائه‌ی اطلاعات غلط، تحریف‌های حساب شده، و در بهترین حالت اشتباهات فاحش، را «لغزش کلامی» خواند؟ تفاوت عمده‌ی زبان ملی‌گرایی و زبان جهان‌وطنی چیست؟ آیا کسی که خود را شهروند جهان می‌داند شهروند «ناکجا» است؟