اقتصاد ایران
اقتصاد ایران تقریباً در تمام عرصه‌ها با بحران مواجه است. درآمدهای نفتیِ کشور به علت تحریم‌ها به حداقل رسیده و کفاف هزینه‌ها را نمی‌دهد. دولت برای تأمین مخارجِ خود به چاپِ پول روی آورده و همین رشد نقدینگی به یکی از مهم‌ترین عوامل تورم و گرانی تبدیل شده است. سرمایه‌گذاری به‌شدت کاهش یافته، صندوق‌های بازنشستگی ورشکسته شده‌اند، بازار ارز و طلا، مسکن، مواد غذایی، خودرو و تقریباً همه‌ی کالاهای مصرفی دچار تلاطم شدید شده است، و قیمت‌ها روزبه‌روز افزایش می‌یابد.
در این مجموعه‌گزارش‌ها با تکیه بر آمار و ارقام به علل بروز این بحران می‌پردازیم.
در ده سال گذشته رشد اقتصادی ایران تقریباً صفر بوده است، یعنی چیزی به درآمدِ مردم اضافه نشده است، در حالی که در همین مدت یازده میلیون نفر به جمعیت ایران اضافه شده است. به تعبیر ساده‌تر، سفره‌ای که ۷۴ میلیون نفر در ابتدای سال ۱۳۹۰ دورِ آن نشسته بودند، حالا بیش از ۸۵ میلیون نفر مهمان دارد اما اندازه و میزان غذای روی سفره تغییری نکرده است.
اگر در سال ۱۳۹۰ کسی به شما می‌گفت که دلار ۱۱۰۰ تومانی در سال ۱۴۰۱ به ۶۰هزار تومان و سکه‌ی ۴۵۰هزار تومانی به ۳۲میلیون تومان می‌رسد، حتماً می‌گفتید مگر ممکن است که قیمت دلار ۵۴ برابر و قیمت سکه ۷۱ برابر شود؟
پنجاه سال قبل در سال ۱۳۵۲ قیمت یک دستگاه پیکان حدود ۲۳هزار تومان بود و اکنون با این پول تنها می‌توان یک بسته پفک نمکی یا یک بسته آدامس خرید. چه شد که ارزش پول ملی در فاصله‌ی پنج دهه با چنین کاهش شدیدی رو‌به‌رو شد؟