نویسنده در نقش مورخ
ادبیات داستانی همیشه دریچهای به زمان روایت و فضای رخدادها میگشاید. نویسنده مورخ نیست، اما همهی آثار ارزشمند ادبی حاوی نگرشی به «تاریخ»اند، نگرشی که خلاقیت داستاننویسان و رماننویسان وجههی خاصی به آن میبخشد. این مجموعه مقاله تجلی این نگرش تاریخی در آثار نویسندگان برجسته را به نمایش میگذارد.
پرامودیا آنانتا تور، برجستهترین نویسندهی اندونزی، از آزادیخواهان و هواداران استقلال کشورش از هلند بود. بعد از استقلال اندونزی، هم به زندان افتاد و هم به حصر خانگی و تبعید محکوم شد. با این حال، رنجهای تاریخی هموطنان خود و دشواریهای پیش روی آنها را در رمانهای خود به شکل درخشانی روایت کرد.
پنلوپه فیتزجرالد، نویسندهی انگلیسی، تا مدتها به نگارش زندگینامههای مبتنی بر اسناد و مدارک مشغول بود. اما با رسیدن به درک تازهای از تاریخ، به نوشتن رمانهایی روی آورد که، با وجود پرداختن به شخصیتها و حوادث تاریخی، شکاف موجود بین مدارک عینی (مستندات) و خاطرات ذهنی (حافظه) را پر میکنند.