در ترکیه، که کشوری چندزبانیست، درگیری بر سر آموزش زبان مادری یا آموزش به زبان مادری تاریخی طولانی دارد. در این گزارش، مهدی شبانی این درگیری را در گفتگو با پاکرات استوکیان، روزنامهنگار سرشناس ارمنی در استانبول، و ایوب سوباشی، رئیس انستیتوی زبان کردی استانبول، شرح داده است.
در تحلیل و مخالفت با حکم اعدام زیاد گفتیم و شنیدیم. من، مأمن رضایی، در سلسله پادکستهای «رفیق اعدامی» در تلاش هستم که فهمی از حال و هوای فرد زندانی در لحظاتی به دست آورم که همبندش را، که نقش رفیق و خانواده پیدا کرده، اعدام میکنند.
زنان در ترکیه در مقایسه با دیگر کشورهای منطقه آزادیهای فردی و اجتماعی بیشتری دارند، این امر را معمولاً نتیجهی دوران کمال آتاتورک میپندارند. اما سابقهی جنبش زنان ترکیه به دوران پیش از آتاتورک و اعلام جمهوری برمیگردد. این گزارش از مهدی شبانی در استانبول، دربارهی تاریخچهی جنبشهای فمینیستی در ترکیه است.
تابستان سال گذشته، در ترکیه زنی به نام امینه بلوت به دست شوهر سابقاش و پیش چشمان دختر ۱۰ سالهاش با ضربات چاقو به قتل رسید. فریادهای امینه لحظاتی قبل از مرگش که میگفت «نمیخواهم بمیرم»، تبدیل به شعار فعالان علیه زنکشی در ترکیه شده است. این گزارش از مهدی شبانی در استانبول نگاهیست به قتلهای ناموسی در ترکیه.
«فامیل زیادی» فیلم کوتاه داستانی از مأمن رضایی نویسنده و کارگردان ایرانی ساکن آمریکاست. رضایی در این فیلم با بازیگرانی چون مری آپیک، کامبیز حسینی، لارا وولف و آدیسون هیدلی همکاری داشته است و در طی این داستانِ کوتاه به محدودیتهای تدفین بهائیان در ایران میپردازد.
«سالهای ترس» نمونهای از مقاومت «فردی» در برابر دروغپردازیِ «حکومتی» است. امین ضرغام با سفر به هزارتوی دوران کودکی، خردهروایتی در برابر کلانروایت هژمونیک آفریده؛ ضدخاطرهای در تقابل با خاطرات رسمی. ضرغام، به تعبیر هانا آرنت، به مسئولیت شخصی در دوران دیکتاتوری متعهد مانده و کوشیده تا با بازآفرینیِ بخشی از خاطراتش حائل و مانعی در برابر تحمیل دروغ خلق کند. «سالهای ترس» بار دیگر مسئولیت شهروند در دوران استبداد را به ما یادآوری میکند: پافشاری بر حقیقت و تن در ندادن به همرنگی با جماعت. و این برای یک اثر هنری امتیاز ناچیزی نیست.