پهلوی، دکتر محمد مصدق، ولیعصر. نام‌های خیابان ولیعصر فعلی، طولانی‌ترین خیابان ایران، که هجده کیلومتر است، و میدان راه آهن در جنوب تهران را به تجریش در شمال شهر متصل می‌کند. خیابانی که دیگر فقط معبر و خیابان نیست و پیچ‌های تاریخی فراوان به خود دیده و خاطره‌ی جمعی نسل‌ها شده است. نمایشگاه گروهی «ولیعصر؛ پوشه اول» به سرپرستی رامیار منوچهرزاده، مجموعه‌ای از عکس‌های این خیابان را در سه گالری که هرسه در مسیر همین خیابان است به نمایش گذاشته است.
فیلم «زنان در خط مقدم» مستندی است درباره‌ی مبارزات آزادی‌خواهی زنان ایرانی، ساخته‌ی شیما کلباسی و حسین فاضلی. در این مستند چند تن از فعالان شناخته‌شده‌ی ایرانی با اتکا به تجربیات و تلاش‌های خود از جنبش زنان، به عنوان بزرگ‌ترین جنبش مدنی در ایران، سخن می‌گویند.
زنانی که در معرض خشونت جنسی قرار می‌گیرند به ندرت درباره‌ی تجربه‌ی خود صحبت می‌کنند چون می‌ترسند که حرفشان را باور نکنند. وقتی زنی از آن‌چه بر او رفته صحبت می‌کند، چیزهایی می‌گوید که برایمان باورنکردنی است، چیزهایی که ما را پریشان‌خاطر می‌کند، چیزهایی که انتظار شنیدنش را نداریم، چیزهایی که ما را شوکه می‌کند.
«خاک و چهره‌ی افغانستان»، نمایشگاه عکسی است در پاریس که پنجره‌ای به افغانستان باز کرده است.ابراهیم مهتری، در این عکس‌ها که بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸ گرفته، زندگی روزمره‌ی مردم افغانستان را در مجاورت جنگ و انفجار و خشونت تصویر کرده است. تصویری در کنار جنگ، اما با فاصله از آن و با تأکید بر دیدن افغانستان در چهره‌ی مردم آن سرزمین و تاریخ و طبیعت بکرش.
میلیون‌ها هندی هر روز در قطارهای کهنه و فرسوده از شهری به شهری می‌روند و ساعت‌ها و گاهی روزها در ایستگاه‌ها منتظر می‌مانند یا کف کوپه‌های پر ازدحام می‌نشینند. از خودم می‌پرسیدم چرا این همه مسافر هندی در این وضعیت طاقت‌فرسا آرام و ساکت‌اند و اعتراضی نمی‌کنند. در طول سفر با قطار شروع کردم به عکاسی و پیدا کردن پاسخ این سؤال.
پاریس در نخستین روزهای ورودم هم‌زمان غم‌انگیز و شاد بود. با آن همه درخت و برگ‌ریزان در شهر می‌شد هر روز آمدن پاییز را دید. حالا پنج پاییز از آن زمان گذشته است و من هنوز آن‌جا هستم، در تقاطع خیابان لوور و ریولی در انتظار آدم‌ها، همان‌هایی که در یک لحظه سرنوشت خیابان را برای همیشه تغییر می‌دهند. شهری که همیشه پر است از اتفاق و داستان‌های تو در تو.