ویدئو و عکس

سرکوب بهائیان ایران در چند هفته‌ی گذشته شدت گرفته است. جامعه‌ی جهانی بهائی در بیانیه‌ای مطبوعاتی که روز ۱۰ شهریور منتشر شده از ۲۴۵ مورد سرکوب و آزار در یک ماه گذشته خبر داده است. از جمله «دستگیری، حبس، تخریب و مصادره‌ی خانه‌ها و املاک، یورش به منازل و اماکنِ کسب‌و‌کار، ضرب و شتم، امتناع از ارائه‌ی خدمات درمانی به بازداشت‌شدگان و محروم کردن بیش از صد جوان بهائی از تحصیلات دانشگاهی.»

در این ویدئو به روستای روشنکوه در شمال ایران و ساکنین بهائی‌اش پرداخته‌ایم.

بهائیان رو‌شنکوه از چندین دهه پیش از انقلاب در این روستای جنگلی و سبز سکونت داشته‌اند، و می‌گویند این اراضی بالغ بر ۷۰ سال است که به آنها تعلق داشته. قبل از انقلاب شمار ساکنین این روستا حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰  نفر بود، و چون مدرسه داشت و تنها روستایی در منطقه بود که اهالی آن حمام دوش‌دار ساخته بودند، از روستاهای اطراف، مردم برای استحمام به روشنکوه می‌رفتند، و فرزندانشان را در مدرسه‌ی روشنکوه ثبت نام می‌کردند. روشنکوه روستای مهم و محبوبی در آن اطراف بود.

بعد از انقلاب، حکومت جمهوری اسلامی سعی کرد به روش‌های گوناگون روستای روشنکوه را مثل  صدها روستای بهائی‌نشین دیگر در سراسر ایران از سکنه‌ی بهائی خالی کند. به همین دلیل آن را از ابتدایی‌ترین امکانات، از قبیل مدرسه و خانه‌ی بهداشت محروم کرد؛ حتی زمانی که دورترین روستاهای ایران از برق استفاده می‌کردند، اهالی روشنکوه برای سالیان طولانی برق نداشتند. بسیاری از اهالی روشنکوه بعد از انقلاب بر اثر فشارهای حکومت از این روستا کوچ کردند. در چند سال اخیر، روستای روشنکوه در فصل بهار و تابستان، حدود ۸۰ نفر سکنه داشته است. به دلیل کشت‌وکار، شمار سکنه‌ی روستا در تابستان و بهار بیشتر از فصل زمستان است.

در روز ۱۱ مرداد ۱۴۰۱،  صبح زود حدود ۲۰۰ مأمور نیروی انتظامی، گارد ویژه و جهاد کشاورزی به روستا یورش بردند و خانه‌ی شماری از اهالی را خراب کردند. حکومت و رسانه‌های حکومتی ادعا می‌کنند که اهالی روشنکوه بدون مجوز قطعاتی از زمین‌های روستا را که جنگل و جزو اراضی ملی بوده تصرف کرده و در آن به ساخت‌وساز پرداخته‌‌اند. حکومت مدعی‌ست که حرکت نیروهای انتظامی و گارد برای پس‌گرفتن این اراضی بوده. اما روستا‌ئیان می‌گویند حدود مالکیت آن‌ها بر اراضی روستا طبق قانون مصوب سال ۱۳۴۱ تعیین شده، و از آن پس محدوده‌ی اراضیِ روستا تغییری نکرده است. به گفته‌ی آن‌ها در دو سند رسمی از سال‌های ۱۳۵۴ و ۱۳۸۵ هم به روشنی ذکر شده که اراضی روستا جزو اراضی ملی محسوب نمی‌شود و مالکیت اراضی روستا مشخص شده است. تصاویری از نقشه‌ی هوایی سال ۱۳۴۵ هم گفته‌ی اهالی روستا را تأیید می‌کند و نشان می‌دهد که محدوده روستا در ۵۶ سال گذشته ثابت مانده. تصاویر ماهواره‌‌ای هم نشان می‌دهد که روستا‌های مجاورِ روشنکوه در دو دهه‌‌ی گذشته گسترش زیادی پیدا کرده‌اند اما محدوده روستای روشنکوه همان است که بود. با این شواهد به نظر می‌رسد آنچه در روشنکوه رخ داده، مبنای قانونی ندارد و تبعیض علیه ‌اهالی بهائی روشنکوه است.