مادران شنبه گروهی از زناناند که از سال ۱۹۹۵ و به دعوت امینه اوجاک شکل گرفت. امینه که ۵۵ روز در جستجوی پسرش، حسن اوجاک، بود در نهایت جسد شکنجهشدهی او را در گورستان افراد بیهویت یافت. این زنان هر شنبه ظهر، نیم ساعت در میدان گالاتاسرای ترکیه گرد هم میآمدند. این گردهمایی در اعتراض به ناپدیدشدنهای اجباری و قتلهای سیاسی ترکیه در جریان کودتای نظامی دههی ۸۰ و ۹۰ میلادی است.
شیخا ریمیتی خوانندهی اهل الجزایر است که با ترانههایش به جنگ تابوهای جامعه رفته است. مشکلات زنان و محدودیتها و رنجهای آنان از جمله مضامین ترانههای اوست که دولت اسلامگرای الجزایر آن را برنتافت و او در سال ۱۹۷۸ ناچار به ترک وطن شد. اما حال در قلب شهر پاریس میدانی به نام اوست.
نقشهای با خاطرهها، صداها و تصویرهایی از خیابانهای تهرانِ دههی شصت، به روایت مبارزان سیاسی آن دوران. مهدی شبانی با بهار مجدزاده هنرمند و طراح این نقشه گفتگو کرده است.
مادران میدانِ «مایو» انجمنی از مادران آرژانتینی است که فرزندانشان در جریان دیکتاتوری نظامی بین سالهای ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳ ناپدید شدند. در سال ۱۹۷۷ چهارده زن که در جستجوی فرزندان مفقودشدهشان بودند هر پنجشنبه بعدازظهر در میدان اصلی بوئنوسآیرس تجمع کردند. آنها روسریِ سفیدی به سر میکردند که بر روی آن نام و تاریخ ناپدید شدنِ فرزندانشان گلدوزی شده بود و نماد بارزی از این دادخواهی شد.