شیخا ریمیتی خواننده‌ی اهل الجزایر است که با ترانه‌هایش به جنگ تابوهای جامعه رفته است. مشکلات زنان و محدودیت‌ها و رنج‌های آنان از جمله مضامین ترانه‌های اوست که دولت اسلامگرای الجزایر آن را برنتافت و او در سال ۱۹۷۸ ناچار به ترک وطن شد. اما حال در قلب شهر پاریس میدانی به نام اوست.
نقشه‌ای با خاطره‌ها، صداها و تصویرهایی از خیابان‌های تهرانِ دهه‌ی شصت، به روایت مبارزان سیاسی آن دوران. مهدی شبانی با بهار مجدزاده هنرمند و طراح این نقشه گفتگو کرده است.
مادران میدانِ «مایو» انجمنی از مادران آرژانتینی است که فرزندانشان در جریان دیکتاتوری نظامی بین سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳ ناپدید شدند. در سال ۱۹۷۷ چهارده زن که در جستجوی فرزندان مفقودشده‌شان بودند هر پنجشنبه بعدازظهر در میدان اصلی بوئنوس‌آیرس تجمع کردند. آنها روسریِ سفیدی به سر می‌کردند که بر روی آن نام و تاریخ ناپدید شدنِ فرزندانشان گلدوزی شده بود و نماد بارزی از این دادخواهی شد.
سی سال درگیری در ایرلندشمالی میراثی عمیق و تفرقه‌برانگیز برجا گذاشته است. ریتا دافی، نقاش اهل ایرلند شمالی، در تلاش برای به خاطر سپردن آن دوران و قربانیان آن از طریق نمادسازی در آثارش با نگاهی دادخواهانه است.